'We zijn wel wat klieverig geworden'
Klaas en Rietje Post-van der Veer halve eeuw getrouwd
De ander uitnemender achten dan jezelf. Dat is volgens Klaas en Rietje Post dé sleutel naar een gelukkig huwelijk. En zij kunnen het weten: vorige week vierden ze in intieme kring dat ze al een halve eeuw met elkaar getrouwd zijn. ,,Ongelooflijk hè, wat een tijd, en een bijzonderheid'', vindt Rietje. Ze weten maar al te goed dat zo lange tijd bij elkaar mogen zijn, lang niet iedereen gegeven is.
De diepe dalen die ze kennen, het heeft ze nader tot elkaar gebracht. Verdriet is verweven in hun leven, en hoewel de scherpe rand van het gemis van twee kleinkinderen en schoonzoon Teun Visscher altijd aanwezig blijft, zien ze juist door de ellende de wáárde van het leven, het samenzijn. ,,We zijn wat klieverig, zou een Urker het omschrijven. Ook als gezin. Tja, dat hoort bij ons. En we zijn emotioneler geworden in de loop van de tijd. 'Moet ik even een theedoek voor je pakken', grappen de kinderen wel eens als ze weten dat het weer kreeten wordt. Getuige mogen zijn van hoe sterk de band is, ook tussen onze kinderen, is mooi. Daar genieten we van. En van elkaar, want al knierpt er natuurlijk wel eens wat, we zijn dankbaar dat we samen zijn en gezond mogen zijn.''
Voor de elfjarige Rietje was de verhuizing naar Urk, vanwege de aanstelling van vader Wim van der Veer als afslagdirecteur, vanuit het flatje in Vlaardingen een avontuur waar ze enorm tegenop keek, maar die vrees bleek ongegrond. Haar eerste herinnering aan het dorp is - naast dat ze in een écht huis terecht kwam aan de Geer, mét een zolder, hoe gaaf! - ze door moeder Ma naar de winkel werd gestuurd voor 'peterolie'. ,,Ik drentelde door de Spar aan de Pyramideweg en durfde het niet te vragen. Maar Henk Visser had me al gezien en zette me na mijn stamelende 'peterolie'-vraag, zo achter op de fiets naar Marietjen 'Poetjen', die wel olie verkocht. Ik stond versteld van de vriendelijkheid.'' Het ijs was gebroken. Ze maakte zich het Urkers snel eigen en voelde zich er écht thuis.
Nog maar dertien jaar jong was ze toen ze de zeventienjarige Klaas ontmoette. Een jongen die wat wispelturig overkwam, maar waar ze dolverliefd op werd. Klaas was het jongste jongetje in het gezin van Jurie en Grietje Post en woonde in de zogenoemde regeringshuizen in de cementenstraat (waar nu supermarkt Boni gevestigd is). Toen Klaas dertien was overleed zijn moeder en werd hij negentien maanden ondergebracht bij verschillende tantes. Praten over moeder, dat gebeurde niet en al die jaren later kost het hem nog moeite om over haar te spreken. ,,Het is een verdriet dat je je hele leven met je meedraagt'', verklaart hij. Meester Post had het stille verdriet van de jonge Klaas in de gaten en wees vader Jurie erop: ,,Neem die knul mee aan boord. Hij staat op donderdag al naar je uit te kijken. En doorleren, daar heeft hij toch geen zin in.'' Klaas stapte zodoende als veertienjarige aan boord van de UK 71 en hield dat een groot deel van zijn leven vol, zij aan zij met broers Kobus en Jan. ,,Moeilijk was dat ik niet met mijn zusjes ben opgegroeid, maar die band is later gelukkig helemaal hersteld.''
De sanering van de kotter was een hard gelag. Klaas en Rietje hadden goede jaren gekend, waren getrouwd, gezegend met zes kinderen en verhuisd naar een mooie woning aan de Munnikplaat. En dan ineens al die financiële moeiten. ,,Voor de visserman was er geen WW. Klaas liep tegen de vijftig en probeerde een viskar, slaatjes maken en kwam uiteindelijk in de afslag terecht. We moesten de eindjes aan elkaar zien te knopen. Probeerden ons huis te verkopen, maar wie geld had voor een groot huis, liet liever zelf een nieuw bouwen. Er waren dagen bij dat er om elf uur nog geen geld was om die dag kost te kopen. Maar we hebben wonderen ervaren. Op het moment dat je erin zit, zie je dat niet zo, maar achteraf was het duidelijk. Uiteindelijk heeft het ons aan niets ontbroken. Er kwamen op cruciale momenten envelopjes door de brievenbus. Eens zat er een kaartje bij met de tekst: 'De Heere legde op mijn hart dat...' Op het moment dat we ons wel eens wat verlaten voelden, kregen we op een briefje dat de Heere naar ons omzag. De tekst die al jaren boven ons leven staat 'Tot hiertoe heeft de Heere ons geholpen', uit 1 Samuël 7, krijgt nog altijd meer betekenis.''
Vanwege de coronamaatregelen zat een jubileumfeest er niet in voor Klaas en Rietje, maar met het gezin werd gezellig samen gegeten. En, als verrassing kreeg het paar een film waarin vijftig minuten lang door bekenden uit alle hoeken van de wereld gelukwensen werden overgebracht. ,,Daar kwamen twéé theedoeken aan te pas.''
