Een stap terugzetten
In de jaren ‘60 van de vorige eeuw verschenen er ineens schilderijen op de kunstmarkt van zogenoemde action painters. Dat waren schilders die hun driften de vrije loop lieten en op een haast agressieve manier de verf op het doek aanbrachten. Karel Appel is daar een bekend voorbeeld van. In zijn studio stonden blikken en tubes verf die hij, al dan niet schreeuwend, over het doek spoot. Eenmaal uitgeraasd en weer op adem gekomen bekeek hij het resultaat: een nieuw kunstwerk was geboren.
Ons dorp kent ook action painters, zo werd afgelopen zaterdag ontdekt. Bij het krieken van de ochtend openbaarde zich een kunstwerk - maar dan van heel andere snit. Op de witte gevels van het zwembad waren leuzen als 'ongevaccineerden niet welkom' en 'nazi’s' aangebracht, in gezelschap van een hakenkruis en het logo van de NSB, om de boodschap nog maar wat extra kracht bij te zetten. Het zwembad zelf zit dicht, omdat het personeel niet meer om kan gaan met het intimiderende gedrag van mensen die wegens de QR-regeling het zwembad niet meer mogen betreden. Nu lijkt het mij dat het zwembadpersoneel deze situatie het liefst óók anders had gezien. Net als vrijwel iedereen die werkzaam is in sectoren die te maken hebben met de huidige regeling.
Recentelijk moest ik noodgedwongen een stapje terug doen. Zowel door omstandigheden in de privésfeer als door de pas ingevoerde coronamaatregelen. Die zijn nodig omdat het virus niet vertrokken blijkt te zijn, maar juist een opmars maakt en alweer een tijdje wild om zich heen aan het slaan is. Daardoor is het in ons aller belang om allemáál weer een stapje terug te doen.
Dat is soms niet gemakkelijk, zeker niet omdat we al twee jaar worden blootgesteld aan een overvloed aan persconferenties, nieuwsberichten, maatregelen en halfslachtige complottheorieën. Maar vooral aan heel veel meningen, die doordringen tot in ieder gesprek, niet uitmakend met wie of waar je dat voert. En blijkbaar zijn we nu zover gekomen dat we allemaal boos zijn. Boos op het virus, boos op de wel- of niet-gevaccineerden, boos op de overheid.
Om mijn hoofd wat leeg te kunnen maken trek ik op een zeker moment de wandelschoenen aan en tijdens een rondje Schokland peins ik over de hele toestand. Het blijft lastig: de overheid heeft als taak de volksgezondheid te bevorderen, maar dient ook het zelfbeschikkingsrecht van haar burgers te respecteren. Ga daar maar aanstaan als je zo snel mogelijk uit een pandemie wilt komen. Ik ben blij dat ik niet in hun schoenen hoef te staan.
In een talkshow op SBS6 vroeg de host aan
zijn gasten (voornamelijk uit de
mediawereld) naar een mogelijke op-
lossing voor het coronavraagstuk. Britt
Dekker, ooit een realityster die zich ont-
wikkelde tot televisiepersoonlijkheid,
antwoordde: ‘ik vind het altijd nogal
triest om met een aantal leken een
beetje interessant te gaan zitten doen.’
Waren we allemaal maar een beetje zoals Britt.
Jan Maarten Zwaan