Vajra Visser
Onverwoestbaar als een diamant en onweerstaanbaar krachtig als een bliksemschicht. Zo wordt een vajra omschreven, een ritueel wapen uit de Hindoeïstische mythologie, dat gezien wordt als één van de sterkste wapens in het universum. Ons gezin is onlangs 18 dagen lang (of kort, net hoe je het bekijkt) in het bezit van een Vajra geweest. Een superlieve hond die niet verder af kan staan van een verschrikkelijk wapen. Aanhankelijk en doodgoed. Visualiseer Dug, de hond uit de Pixar-film Up en je weet wat ik bedoel. Nu vraagt u zich vast af: Emma, een hond, watskeburt? Een geheel terechte vraag, zo weet iedereen die mij een beetje kent. Van huis uit ben ik totaal geen hondenliefhebber dankzij een vader met een Duitse herder-trauma en amper ervaring met huisdieren. Maar zoals dat gaat in ieder gezin: de kinderen hè. Die doen het je aan.
Het allerliefste wat ons kroost ooit wilde was een hond. Want dan was er altijd een vriend voor ze beschikbaar, iemand die van ze hield. U snapt: tegen zulke emotionele argumenten is het moeilijk redeneren. Op de Grindrug is ruimte genoeg dus ook dat bezwaar werd van tafel geveegd. En de hond uitlaten is juist fijn, even lekker lucht happen. Mijn lieve compagnon én dierenvriend Nelly kwam met een buitenkans op de proppen: een afgekeurde hulphond. Een volledig getrainde en welopgevoede hond van een jaar oud, die te doedelig was om als hulphond aan het werk te gaan. Krek wat voor ons, als zijnde een doedelig gezin. En het mooiste van alles: ze kwam eerst drie weken logeren voordat we haar officieel moesten adopteren.
Enter Vajra, een kruising tussen een golden retriever en Duitse herder. Geen kleine hond (want manlief wilde dan ook wel echt een HOND), maar een heel mooi exemplaar. In no time wist ze zich een plekje te veroveren in ons hart. Zelfs mijn vader vond haar ‘toch wel lief’. Het uitlaten was geen probleem, onze Anne Wil sloeg zonder morren dagelijks dotten hondenhaar aan het stofzuigen en Vajra overstelpte ons met liefde. Niemand had mij ooit zo enthousiast begroet op alle momenten van de dag, of kwam zo lief aan je voeten liggen als je even lekker languit op de bank lag.
Echter, met de komst van onze nieuwe huisgenoot veranderde ik binnen drie dagen in een nerveus wrak. Ik zie mezelf als een redelijk relaxed iemand, maar iedere keer als Vajra blafte bij bezoek, zat ik aan het plafond. Op de Grindrug is het nogal een duiventil, dus ik zat structureel vastgeplakt aan dat plafond. Niet goed voor de sfeer. En ik maar als de klassieke hondenbezitter roepen: ‘ze doet niks hoor, echt waar'. Ook een kuiertjen 's avonds veranderde in een penitentie als ik plaatsgenoten met hun hond tegenkwam; Vajra sloeg aan het blaffen en grommen en ik kreeg haar niet meer stil. Oplossingsgericht als ik ben overwoog ik om een cursus te gaan doen, totdat mijn moat Petra zei: ‘Em, je HOEFT het niet te doen. Dit kan ook gewoon niet iets voor jou zijn.' De knoop in mijn maag verdween, maar daarvoor in de plek kwam een ander gevoel. Weten dat je afscheid moet nemen van een ontzettend lieve hond is niet makkelijk. Henk zei wijselijk niets, (een I told you so had ik ook niet getrokken), en de kinderen reageerden heel praktisch (oftewel keihard): ‘moe, we hielden er al rekening mee, we gingen het toch eerst proberen'. We vonden een lief, ervaren en volledig hondenproof stel waar ut dier kon gaan wonen. En zo stond ik onlangs met een brok in mijn keel onze hond uit te zwaaien. Vajra was kort, maar krachtig onderdeel van ons gezin, als een bliksemschicht. Wát een ontlading weer in huize Visser.