De kribbe dichtbij
Zondagavond hebben we in onze buurt weer op straat gezongen. Adventsliederen. Het is donker en koud. We zingen bij het schijnsel van vuurkorven, zaklantaarns en mobiele telefoons. Ergens uit het donker klinkt een vrouwenstem. We horen woorden uit het Johannesevangelie: ‘In het Woord was leven en het leven is het licht van de mensen…’. We zingen ons eerste lied: ‘Daar is uit 's werelds duist're wolken, een licht der lichten opgegaan. Komt tot zijn schijnsel, alle volken en gij, mijn ziele, bid het aan’. Mooie tijd, de Adventstijd. Het maakt bij ons allemaal iets los. Maar als je het woorden wilt geven, is dat nog niet eenvoudig. Het is ook allemaal zo bijzonder. Een Koning in een stal geboren. Daar kom je niet zomaar op. En die smerige herders als eerste kraamvisite is ook al niet zo voor de hand liggend. En dan die engelenzang... in de open lucht. Toen was het ook donker en koud. En er werden ook vuren gestookt. Stil, luister wat de engelen zingen: ‘Ere zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in mensen een welbehagen’.
Maar dat kindje in de kribbe is wel een vluchteling in spe. Nog even en hij moet uitwijken. Er zijn doodsbedreigingen in Zijn richting geuit door koning Herodes. Herodes heeft door de eeuwen heen veel volgelingen gekregen. Mensen die medemensen bedreigen. Altijd die haat, onvrede, jaloezie. Laten we elkaar alsjeblieft niet die kant opduwen. Veel eerder moeten we elkaar eraan herinneren om vooral dankbaar te zijn. Daar hebben we een overvloed aan redenen voor. Dankbaar voor huisvesting, dankbaar voor ons eten, dankbaar voor de vrede waarin we leven, dankbaar voor... je raakt niet uitgeteld. En er gaat iets heel wonderlijks gebeuren als die dankbaarheid je te pakken krijgt. Je gaat anders voelen en anders denken en anders handelen. Je krijgt oog voor mensen die je eerst helemaal niet zag.
Bijvoorbeeld al die vluchtelingen. Ver weg soms, maar dat maakt het voor hen niet minder pijnlijk. Daar in Mexico, voor de Amerikaanse grens verblijven duizenden vluchtelingen in tentenkampen. Ze wachten maanden en soms jaren en zijn een prooi voor criminele bendes. Ontvoeringen, verkrachtingen en martelingen zijn daar dagelijkse praktijk. Dichterbij hebben we de Poolse grens. Ook nog niet naast de deur. Luttelgeest, dat komt dichterbij. Daar kunnen we iets doen en daar kunnen we iets leren. Je kunt er wat kwijt. Dankbaarheid dringt je tot delen. ‘Ik kan toch niet alles voor mezelf houden?’ Je kring wordt groter. Vreemdelingen aan m’n tafel? Vorig jaar hebben een aantal Urker gezinnen families uit het AZC in Luttelgeest uitgenodigd voor de kerstmaaltijd. Van de week ontmoetten we een van die families, een Iraans echtpaar. Ze hebben het er nog steeds over. Het kan deze kerst weer. Mail gerust even als je mee wilt doen. Het helpt je om dichter bij de kribbe te komen.