Overleven
Het is half december en de echte regentijd is nog steeds ver te zoeken. Als er een keer flinke regen valt, hopen we tevergeefs dat het regenseizoen is begonnen. Helaas wordt dit elke keer gevolgd door dagenlang zonder regen en met soms harde wind. En dat is funest. Voor het land, voor de dieren en voor de mensen. De kleine grassprietjes die uit de grond schieten na een regenbui, worden al snel weer opgegeten door de geiten, en voor de koeien is het lang niet genoeg. Iedereen doet zijn best om de koeien en geiten in leven te houden. Dit houdt in dat er voer voor ze gekocht moet worden, en je kunt natuurlijk wel nagaan dat de prijs van dit voer omhoog schiet. Veel mensen lenen geld om hun vee en families te kunnen voeden. Allemaal in de hoop dat de regen snel komt en de koeien over een tijdje weer groot en dik genoeg zijn om te verkopen, zodat ze hun leningen kunnen aflossen. Vee is de bankrekening van de Maasai. Als er iets is in de familie, bijvoorbeeld een zieke die naar het ziekenhuis moet, dan verkoop je een koe of geit om de rekening te betalen. Heb je genoeg koeien dan verkopen de vrouwen de extra melk om zo wat bij te verdienen. Als je goed voor je vee zorgt, groeit de kudde vanzelf. Koeien krijgen kalfjes en ook geiten en schapen krijgen lammetjes. En zo groeit de bankrekening elk jaar een beetje. Natuurlijk sneuvelt er hier en daar ook wel eens een dier, dat is normaal, maar over het algemeen groeit de kudde zolang je er goed voor zorgt.
Ik geloof dat ik nog nooit zo heb verlangd naar regen als nu. Ik herinner me dat ik eens in Egypte was en er twee meisjes naar buiten gingen om te dansen in de regen. Destijds heb ik ze raar aangekeken, maar nu kan ik de euforie helemaal begrijpen. Ik mis de geur en het gevoel van regen, die het dorre en droge land veranderen in groene velden. Ik mis de verse melk van onze koeien, die ver weg zijn om te grazen. Ik mis de verkoeling van de regen, zodat je niet honderd keer in je bed ligt te draaien omdat het veel te warm is.
Naast dat we druk zijn met het vee, moet er voor de stichting ook genoeg gebeuren. Het is inmiddels grote vakantie, maar de afgelopen weken zijn we druk bezig geweest met oudervergaderingen, rapporten ophalen, etc. Ook bezochten we de familie van Ngais. We hebben haar uitgekozen om naar de Engelse school te gaan na het afronden van onze kleuterschool en willen dat graag bespreken met haar familie. Haar moeder woont samen met haar oma en andere familie van haar vader. De vader van Ngais is gestorven voordat haar moeder met hem was getrouwd. Aangezien de bruidsschat voor de moeder al betaald was, ging ze alsnog naar de boma van haar inmiddels overleden man en hier woont ze nog steeds. De man wordt door de Maasai gewoon gezien als de vader van de kinderen en ze dragen dan ook zijn naam als achternaam. We worden ontvangen met warme thee, terwijl het zweet over mijn rug loopt in het warme hutje. De familie is verheugd om te horen dat Ngais naar de Engelse school mag en één van de mannen die hoofdverantwoordelijke is in de boma zegt dat hij er amper van heeft kunnen slapen. Zo blij is hij dat Ngais deze kans krijgt. Even kan de hitte me niet meer schelen, omdat ik zo blij ben dat we iets kunnen betekenen voor Ngais. Het is momenteel echt overleven voor iedereen, maar lichtpuntjes als deze helpen ons er doorheen.