Hein de Boer
Geboren: 11 juli 1927
Overleden: 11 maart 2021
Hij bleef altijd Urkers praten. Ook in de ongeveer vijftig jaar dat hij in Wormer woonde. Het eiland waarop hij ooit geboren was, bleef altijd trekken. Zo hard dat hij uiteindelijk terugkeerde.
Hein was nummer tien in het gezin van Harmen en Willempje de Boer. Na hem zouden nog vier kinderen komen. Leed hing als een wolk boven het gezin. Zijn broer Lammert overleed op 22-jarige leeftijd, na een schipbreuk. Diverse andere kinderen haalden de tienerleeftijd niet en op latere leeftijd overleed broer Meindert door een verkeersongeval. Moeder Willempje stierf bovendien op 48-jarige leeftijd. Vader hertrouwde en toen was het voor de oudere zoons tijd om het ouderlijk huis te verlaten.
Hein verhuisde daarom kort na de oorlog naar Wormer, waar hij samen met broers Henk en Meindert ging wonen. In eerste instantie vond hij werk als schipper in de binnenvaart. Later kon hij aan de slag bij de afdeling publieke werken van de gemeente, waar hij onder andere als stratenmaker actief was.
Op de bruiloft van zijn broer Henk ontmoette hij zijn latere echtgenote: de zes jaar jongere Trijntje Reitsma. Ze trouwden in 1961. Hein had graag een groot gezin gehad, maar het huwelijk bleef kinderloos. Misschien wel juist daardoor werd hun onderlinge band erg hecht. Iedereen kon zien hoe gek Hein en Trijn op elkaar waren.
In de eerste jaren van hun trouwen fungeerden ze, naast het gewone werk, als kostersechtpaar van de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt. Later zouden ze overstappen naar de Christelijke Gereformeerde Kerk en op Urk werd hij weer gereformeerd. Regelmatig was Hein te vinden op Urk, maar van verhuizen kon geen sprake zijn. Trijntje was zeer gehecht aan de streek waar ze was opgegroeid en waar haar familie woonde.
In 1995 overleed zijn geliefde Trijntje. Er was weinig wat Hein nu nog bond aan Wormer en toen hij op Urk een huurwoning kon krijgen aan de Geul, was de keuze snel gemaakt: hij keerde terug naar zijn geboortegrond. Een hele prettige bijkomstigheid was dat hij nu de buurman werd van het gezin van zijn oomzegger Harm en diens vrouw Lubbie; Harm was een zoon van Heins broer Andries, die getrouwd was met Jate. Ze hielpen hem bij het huishouden en vormden een luisterend oor. Al was Hein zeker geen man voor ingewikkelde gesprekken. Hij was goeiig van aard en hij bekeek de wereld graag van de positieve en zorgeloze kant. Toen het gezin naar Wijk 6 verhuisde, kon hij een tijdje later daar in de buurt ook een woning krijgen.
Hein bouwde op Urk een sociaal leven op. De zangavonden met Eiland Urk waren echte hoogtepunten, hij klaverjaste graag en thuis kwamen vaak kennissen over de vloer. Echte vrienden werden het meestal niet, zoals later, tijdens zijn ziekte, zou blijken. Uiteindelijk bleef alleen Jan Woord hem trouw bezoeken. Toen woonde hij al in Het Dok, waar hij de laatste zes jaar van zijn leven zou doorbrengen. Daarnaast waren er nog de warme contacten met familie van zijn vrouw.
Hein vierde zijn negentigste verjaardag en genoot van de kleine dingen van het leven. Wel ging zijn gezondheid steeds verder achteruit. Hij was niet meer zo mobiel en werd geplaagd door delieren, die grote verwardheid veroorzaakten. Toen corona begin 2020 de intrede deed, brak een zware tijd aan. Hij vereenzaamde op zijn kamer in Het Dok. In de tijd die volgde kwam hij amper nog de deur uit. Dineke, de dochter van Harm en Lubbie, hielp Hein waar ze kon en was tegelijkertijd 'bliksemafleider', waartegen hij soms even stevig kon mopperen. Hij was gek met de kinderen en verzuchtte soms: 'Dit had ik ook zo graag gewild, een groot gezin!'
De verwarring sloeg weer toe in maart 2021. Hein kwam op bed te liggen en toen ging het snel: een dag later overleed hij. Een man voor diepzinnige gesprekken over het geloof was hij nooit geweest, maar zijn rouwbrief getuigde van een vast vertrouwen:
Wat de toekomst brengen moge,
mij geleidt des Heren hand.