Terugblik
Als ik op oudejaarsdag de foto's op mijn telefoon aan het bekijken ben, realiseer ik me dan pas wat er dit jaar allemaal gepasseerd is. En dat is best veel. In maart gingen we tekenen voor de overdracht van het Franse kasteel. Een maand eerder hadden we dat op Urk gedaan bij de notaris, daar hadden we binnen een half uur twee woningen overgeschreven, dit inclusief het geven van gelukwensen aan de nieuwe kopers, het overhandigen van cadeaus en een klein gesprek met de makelaar buiten.
In Frankrijk gaat dit er niet zo aan toe. We worden buiten ontvangen in verband met corona. Iedereen draagt een mondmasker, wat nauw moet aansluiten; net onder de ogen en op de neus. Als je nog niet claustrofobisch bent, word je het dan wel. Je hebt het gevoel dat je in een lift bent waar vijf mensen in kunnen, maar waar je met twaalf instaat, zo weinig lucht krijg je.
Koopcontract ondertekenen
We worden binnengelaten en moeten gelijk doorlopen langs een receptioniste, die achter een scherm met mondkapje een minzaam knikje geeft naar een kamertje dat net zo klein is als voornoemde lift, maar waar wel de twaalf mensen ingaan. In de hoek staat scheef een groot bureau waar een fris ogende jongeman strak in het pak zit. Het eerste wat hij doet nadat hij is opgestaan, is het enige aanwezige raampje dat openstaat, dichtdoen, steekt daarna zijn hand op en gebaart dat de mondkapjes af kunnen. Hij begroet iedereen en zegt dat de oude eigenaar van het kasteel hem een volmacht heeft gegeven, omdat hij door angst voor corona niet durft te komen, en via een beeldverbinding toe zal kijken en eventuele vragen zal beantwoorden. Tevens stelt hij een mevrouw voor die dienst zal doen als tolk. Op mijn opmerking dat het gerust in het Engels kan reageert hij niet - later vertelde Arnold me dat hij geen Engels spreekt omdat zijn voor-voor-voorvader in de Eerste Wereldoorlog gevangen is genomen door de Engelsen.
Dan begint het circus. Het hele boekwerk dat we ook kregen bij de ondertekening van het voorlopig koopcontract in november het jaar daarvoor, werd nu weer vanaf bladzijde één doorgenomen. Dit was nog niet eens het ergste: het moest vertaald worden van het Frans naar een taal die door niemand was te verstaan. Wat bleek: deze vrouw was beëdigd als tolk Nederlands door de rechtbank, nadat zij daar was voor de uitspraak van haar derde echtscheiding van een Nederlandse man. Op een gegeven moment vertelt de 'notaire' iets wat wel vijf minuten duurt; de tolk draait zich naar ons toe met gebolde wangen, zo van: 'het komt wel goed'. Het hele boekwerk is 375 bladzijden. Waarom ik dit zo goed weet? Omdat we ze allemaal ondertekenen moesten, tweezijdig. En als klap op de vuurpijl kwam er na drieënhalf uur een vrouw bij die er nog honderd pagina's uitpakte die niet alleen een paraaf moesten, maar volledig ondertekend met de plaats, datum en geboortenaam, en daarvan er nog eens vijftien uitpakte waar we een verhaaltje onder moesten schrijven met de tekst: 'ik heb begrepen wat ik onderteken en bla bla bla'. Als we na vierenhalf uur buiten staan - zonder maar één kopje koffie (wat resulteerde in grote gapen, we waren 's nachts om 4 uur van Urk gegaan) - zijn we een kasteel rijker.
Frans-Urker huisjes
Ondertussen zijn we tien maanden verder en is er veel gepasseerd en gedaan. Het streven is om vier visstekken aan het meer te realiseren, elk met een chalet-nature met eigen douche en toilet. Hier zijn we mee begonnen en het gaat er leuk uitzien; heel veel van de aankleding komt van Urk. Als ik naar Frankrijk ga, gaat er - net als alle voorgaande keren - ook een aanhanger met van alles en nog wat mee. Ik doe een Facebookberichtje met een oproep voor overtollige kerstversiering. Als ik geen vrachtauto van Urk laat rijden is het niet te vervoeren. Gré zegt dan steeds: wees blij, we moeten een groot kasteel aankleden. Op de terugweg gaat er steevast ook wat mee terug. Het huisje in Wijk 5 is compleet aangekleed met bed, tafel en stoelen uit Frankrijk, maar komen wel overeen met de identiteit van het huisje.
Genieten op het château
Er worden megavissen gevangen, en Marco had de eer om de eerste van het seizoen boven te halen. We hebben natuurlijk de opnames van de serie URK! gehad. Dit was een ontzettend leuke week en we hebben heel wat afgelachen. Het was heel jammer dat er tijdens de uitzending zo weinig van terug te zien was. De kinderen en kleinkinderen genieten volop van zandtaartjes eten, bramen plukken, kastanjes en paddenstoelen zoeken, tot het bezoeken van de 'marché de Noël', en wat eet je dan... In het bos was er veel achterstallig onderhoud. Dankzij de maten van onze Harm is er een goed begin gemaakt met de houtkap. Het is op dit moment onze enige energiebron, dus is er ook heel veel nodig.
Salon de coiffure
Voor het komende jaar staan er heel veel dingen op stapel. Op de momenten dat Annebou op het chateau was, hadden we een berichtje in een WhatsApp-groep voor Nederlanders gedaan om te polsen of er animo was om een 'salon de coiffure', oftewel een kapsalon te beginnen. Tot op dit moment komen er nog steeds berichtjes wanneer er weer geknipt en gekapt kan worden.
Oliebollen bakken
Het laatste wat nog gedaan is is 'even gauw' een oliebollenmiddag organiseren. Onze Gab belt me donderdag dat ze dit op zaterdag wil gaan doen. Marco wil graag naar Urk terug, dus zeg ik tegen haar: dan kom ik wel. 'Waarvoor dan' zegt ze. 'Om oliebollen te bakken'. Ik stap in de auto op vrijdagmiddag en meld me tien uur later op het kasteel. De zaterdag gaat op aan het maken van beslag en om twaalf uur sta ik te bakken. Vervolgens stroomt het vol met Nederlanders van heinde en ver. Ik maak heel veel nieuwe vrienden, tot aan de eerste Franse deelnemer van Boer zoekt Vrouw, Dirk-Jan, waar we een kalf van krijgen.
Ondertussen word ik overal herkend als 'de schrijver van'. Het klokje van Kleinantiek Urk heeft wat aandacht nodig. Als ik bij de klokkenmaker binnenkom is het eerste wat hij zegt: 'Ik ken je'. Als ik vraag waarvan, zegt hij: 'Van de column in Het Urkerland'.
Ik huur een aanhanger, en op het moment dat ik wegrijd denk ik: ik vergeet ze een goed uiteinde te wensen, dus doe dat gauw met een berichtje en vermeld daarbij dat het ook voor zijn vader en moeder is. Ik krijg een berichtje terug met alle goeds voor het komende jaar en, schrijft hij, ook van mijn moeder, die leest je column in Het Urkerland graag. Als ik terugvraag of ze abonnee is, stuurt hij: nee, die krijgt ze van de buren. Mooi hè? Zelfs beroemd in Ens.
