'We wisten niet dat
zoveel mensen ons kennen'
,,We hebben zoveel cadeaus gekregen, echt ongelofelijk. We wisten niet dat zoveel mensen ons kennen. Wil je in de krant zetten dat we daar zo ontzettend dankbaar voor zijn." Het tekent Arie en Geertje Zandhuis-de Vries. Altijd de ander voorop en dan pas jezelf.
Arie zag 75 jaar geleden het levenslicht in Den Haag en al op vrij jonge leeftijd kwam hij elk jaar in de zomer een week of vijf op Urk. Zestien jaar was hij toen hij Den Haag definitief verruilde voor Urk. Arie ging aan de slag in de vis bij de UVEC, later werd hij visserman. Hij begon op de UK 57 en zijn loopbaan op zee sloot hij af bij de UK 64. ,,Ruim 43 jaar heb ik bij Wouter en Klaas de Vries gevaren," aldus Arie.
De vijf jaar jongere Geertje werd geboren op Wijk 2 nummer 60, de Torenstraat, als dochter van Teunis van Jan Domenaitjen en Marie de Hulleplooister. De Torenstraat is ook de plek waar Arie en Geertje elkaar voor het eerst ontmoetten en waar de vonk oversloeg.
Het jonge stel trouwde op 27 december 1971 en ging wonen aan de Domineesweg 26a. Een paar jaar later verhuisde het gezin Zandhuis naar een nieuwgebouwde woning aan het Achterland op Urk, nadat eerst een paar maanden was ingewoond bij de moeder van Geertje in de Torenstraat.
Arie en Geertje hebben tien kinderen mogen krijgen. Het eerste kindje, een jongetje genaamd Arie, overleed echter vrijwel gelijk na de geboorte op 19 september 1972. Na deze verdrietige gebeurtenis werden nog zeven jongens en twee meiden geboren. Later werd de familie Zandhuis nog verder uitgebreid met vijf schoondochters en een schoonzoon en door de geboorte van zeventien kleinkinderen.
,,We genieten elke dag met volle teugen van onze kinderen en kleinkinderen. Het huis kan hier niet vol genoeg zijn. Dat was vroeger al het geval, toen onze kinderen vriendjes en vriendinnetjes meenamen uit school. In huize Zandhuis kon alles. We voetbalden zelfs in de kamer", aldus een lachende Geertje. ,,Als er op de buurt een kindje 'zoek' was, dan kwam men eerst bij ons thuis kijken of het kind hier aan het spelen was. In de meeste gevallen gingen de ouders weer met een gerust hart naar huis, omdat hun zoekgewaande zoon of dochter bij ons aan het spelen was.''
Toen de oudste zoon graag op voetballen wilde, raakten Arie en Geertje langzaam maar zeker verweven met SV Urk. Vanaf het begin van de jaren tachtig werd Arie leider bij een jeugdelftal. Na een drukke visweek moest hij dan op zaterdag met een kotterbus vol jeugdige voetballers op weg naar bijvoorbeeld Haaksbergen, Almelo of Enschede. Later werd hij elftalleider van Urk 2 en Urk 3 en was hij lid van de seniorencommissie. In al die jaren heeft hij heel wat voetbalvelden gezien. Nu doet hij het wat rustiger aan en verkoopt hij bij thuiswedstrijden van het eerste elftal lootjes van de supportersclub aan de bezoekers.
Geertje had in 1985 al diverse examens behaald voor EHBO en GOR (Gewondenzorg onder Rampomstandigheden). Omdat ze toen ook zwanger was heeft ze daar toen niets mee gedaan, totdat Arie tien jaar geleden met pensioen ging. Ze sloot zich als vrijwilliger aan bij het Rode Kruis en was de laatste jaren in die hoedanigheid op zaterdag altijd te vinden op sportpark De Vormt, waar ze heel wat blessures heeft mogen behandelen. Daar gaat ze nu mee stoppen. Waar ze niet mee stopt is de hulp bij terminale thuiszorg. ,,Prachtig werk om te doen. Zwaar, dat wel, maar het is zulk dankbaar werk om te doen. Zorg verlenen aan iemand die gaat sterven, een luisterend oor zijn voor de familie, nee, daar kan en wil ik zo lang ik gezond blijf niet mee stoppen", aldus Geertje.
Over een tijdje staat er nog een verhuizing op het programma, iets waar ze naar uitkijken, maar ook tegenop zien. Arie vertelt: ,,We zijn blij met de toegewezen woning. Alles is daar gelijkvloers en alle voorzieningen zijn binnen handbereik. Maar ja, je laat ook een huis achter waar we meer dan veertig jaar hebben gewoond. Waar meer dan veertig jaar aan herinneringen liggen. We doen het op onze manier. Lekker rustig aan!"
