Henny
Schrijver-
Romkes
Geboren: 28 juli 1945
Overleden: 27 februari 2021
In de barre winter van 1963 schaatste ze van Urk naar Enkhuizen en weer terug. Toen ze eenmaal haar rijbewijs had, bracht ze de bemanning van haar vaders kotter, de UK 68 naar boord. Als ze dan 'een mannetje' tekort kwamen, ging ze gewoon mee naar zee. Het toont aan hoe stevig Henny in haar schoenen stond. Ook in de tijden waarin het leven niet voor de wind ging.
Jaren later kon ze er met enige ernst aan terugdenken: dat ze de ene helft van een tweeling was en dat zij wel het levenslicht mocht zien maar haar zusje niet. Ze groeide op in het gezin van Klaas en Oale van Mient, met drie zussen en drie broers, waarvan ze Johannes nooit kende, omdat die een halfjaar na Henny's geboorte overleed aan kanker.
Ze ging in eerste instantie als Inkien door het leven, maar omarmde later de wat vlottere naam Henny. Ze was teruggetrokken van karakter, zeker toen ze als 9-jarig meisje een jaar lang met het gezin naar Breskens verhuisde. Vader liet daar een kotter bouwen en dus ging iedereen mee. Klasgenoot Geertje Kramer zat in hetzelfde schuitje: aan haar hield ze zich dat hele jaar lang angstvallig vast.
Na de huishoudschool ging ze aan de slag in de huishouding en indien nodig ging ze dus mee naar boord met vader of zwager Wouter. Ze leerde Jaap Schrijver kennen met wie ze al snel vaste verkering kreeg. Hun trouwdag liet nog even op zich wachten, want na het plotseling overlijden van Jaaps vader Juun, kreeg hij samen met zijn broer de verantwoordelijkheid voor visbedrijf UVEC en dat eiste in eerste instantie alle inzet op.
Toen ze in 1971 trouwden, gingen ze wonen in een ruime nieuwe woning aan de Schelpenhoek, de nieuwbouwwijk van die dagen. Een jaar later werd Ilse geboren. Pas begin jaren tachtig kwamen er nog twee jongens bij: Klaas en Lucas. Het bedrijf speelde een bepalende rol in het gezin. Jaap was altijd druk en Henny zorgde dat thuis alles op rolletjes liep.
Al vroeg in haar huwelijk, beleefde het gezin zware tijden. Jaap lag na een zwaar auto-ongeval twee maanden in het ziekenhuis. Zijn situatie zag er ronduit slecht uit. Henny zat toen net op de avond-Mavo en in plaats van daarmee te stoppen, zette ze juist door en haalde ze ook haar praktijkdiploma boekhouden, met in haar achterhoofd het idee dat ze misschien deels het werk van haar man moest overnemen. Jaap herstelde gelukkig goed, maar voortaan deelde hij de financiële cijfers van de zaak met Henny, die daar een goed oog voor had ontwikkeld.
2004 werd een veelbewogen jaar. Henny en Jaap en verhuisden naar Wijk 1-56, de voormalige woning van haar schoonouders. Kort daarop overleed Jaap aan darmkanker.
Voor vakantie vieren was het eigenlijk altijd te druk geweest, maar de wintersport was daarop een uitzondering. Henny was een zeer fervent skiër en kon de fijne kneepjes ook goed overbrengen op kinderen en kleinkinderen. Ze hoorde bij de eerste Urkers die hun kamp opsloegen in St. Johann in Tirol. In de rest van het jaar hield ze haar conditie op peil bij Peter Woort en ze deed alles op de fiets.
In 2019 was Henny tijdens de wintersport ineens haar stem kwijt. Ze was bezig met logopedie toen ze in oktober plotseling viel en haar been brak. Henny besefte dat er iets mis was, ook omdat ze met dubbele tong begon te spreken. In januari 2020 ging ze naar de dokter, die haar doorverwees naar de neuroloog. Na maanden van onderzoek viel in juli het verpletterende oordeel: ALS.
Elke keer moest ze daarna meer inleveren en de coronabeperkingen maakten het alleen maar moeilijker. Toch accepteerde Henny haar lot gelaten. Toen het praten stopte, maakte ze gebruik van een stift en schrijfbordje. Met kerst verslechterde haar conditie ineens, waarna 24-uurszorg nodig was. In februari kon ze nog een keer naar buiten om te genieten van het mooie weer. Ook de verjaardag van kleinzoon Sven kon ze nog bijwonen. Maar een dag later werd ze getroffen door een hersenbloeding, waaraan ze uiteindelijk overleed.
Henny was niet iemand die haar geloof van de daken schreeuwde, maar het zat diep verankerd in de manier waarop ze leefde en zich gedragen voelde door alles heen.