Buig, buig, TOING
Mijn compagnon Nelly is kampioen geweldige uitdrukkingen bedenken. We hebben allemaal weleens dagen dat de spreekwoordelijke rek eruit is en dat omschrijft zij aldus: ‘Vergelijk het met een boomtak. Als die tak belast wordt kan ie best een stukje meebuigen. Komt er nog wat bij, gaat de tak nog meer buigen, soms zelfs tot op de grond. Maar er komt een moment dan… TOING! De tak wordt te zwaar belast en zwiept met volle kracht terug.’
Op Eerste Kerstdag beleefde ik zo’n moment dat het uiterste van mijn incasseringsvermogen werd gevergd. Dat komt, ik had Henk en de kinderen verrast met een weekje wintersport. ALLES had ik geregeld: van de ski-les tot FFP2 mondkapjes. Een week voor ons beoogde vertrek werden de corona-maatregelen aangescherpt. Stress alom, maar ik besloot om ‘gewoon’ drie dagen eerder te vertrekken, de dag voordat de nieuwe regels hun intrede zouden doen. Hemel en aarde bewogen, van PCR-testen verplaatsen tot bellen met onze Oostenrijkse huurbaas, terwijl ik in het Duits niet verder kom dan Bitte, maar het lukte! Bepakt en bezakt reden we op 24 december richting de bergen. De spreekwoordelijke tak was toen al wel een beetje gebogen, maar we gingen een leuke week tegemoet.
Na een niet geheel ontspannen reis met wat autopech kwamen we op kerstavond aan in het dorpje Nauders. Supermarkten en bakkers allemaal dicht. Oh ja, en op Eerste Kerstdag ook. Gelukkig ruimschoots voorzien van de zachte bolletjes van Jan de Bakker, want did I mention dat onze JT een beugel had gekregen, een dag voor ons vertrek? We hielden de moed erin, de eerste dag in de bergen stond tenslotte voor de deur. Ik had, hoe handig, skispullen lekker online gereserveerd en betaald. In een dorpje, 20 minuten verderop… Terwijl ik in ons eigen dorpje over de skishops strompelde, zelfs eentje naast onze voordeur! Buig, buig.
Met iets meer stress dan gewenst skispullen opgehaald, naar de piste gecrost, waar de skileraar op ons kroost stond te wachten. Echter, die stond er niet. De beste man bleek bovenaan de gondel te staan, in plaats van in het oefenweitje. Dus hop hop, snel naar boven met die kids. Die toch al best zenuwachtig waren, waar je je als moeder dan ook weer verantwoordelijk voor voelt. Ze keken me smekend met Bambi-ogen aan of ik alsjeblieft mee wilde lessen. Na vier uur privéles, met ups en downs qua emoties bij de nieuwbakken skiërs, plofte ik bij een restaurantje neer voor een großes Glühwein. Met hernieuwde moed wilden we daarna weer verder skiën, toen bleek dat de ski’s van onze JT gestolen waren. Buig, buig.
Bellen met de skishop, waarna Henk nieuwe ski’s mocht ophalen in het naburige dorpje. Toen hij terugkwam mét ski’s, maar zonder stokken en dat dit op de een of andere manier mijn schuld bleek te zijn, ervoer ik mijn TOING-moment en brulde ik het uit: ‘Ik neem ontslag van deze baan als Chef Regel Freaking Alles, jullie zoeken het maar uit. Ik ga naar het appartement en ik hoef niemand meer te zien.’ Tja, als de tak dan terug zwiept, is het doorgaans not pretty.
Ik kroop om drie uur 's middags onder de wol en een paar uur later werd er een kopje koffie bij me gebracht. Mét een kerstkransje, dat dan weer wel. Het werd met de nodige omzichtigheid geserveerd, een beetje zoals de bewakers van Hannibal Lecter dat zouden doen. Toen ik na zes uur geestelijk in de pizzapunt te zijn geweest, weer tevoorschijn kwam was mijn tak weer terug in z'n fasol. De rest van de week heb ik genoten van het maken van mooie herinneringen. Lieve lezer, ik wens u veel vreugde en weinig TOING in 2022.