Eindelijk regen
Even was ik bang dat ik weer zou schrijven dat we nog steeds op een droge dorre vlakte leven. Met hoge temperaturen en vernietigende stofwinden die niet alleen ons huis bedolven onder het stof, maar ook wassen onmogelijk maken. Vee dat één voor één sterft van de honger of door ziekte en zelf hoofdpijn hebben van de hitte. Dat is namelijk precies hoe wij de afgelopen weken leefden. Ik was er op een gegeven moment zo klaar mee dat ik zelfs af en toe zei dat ik het vliegtuig naar Nederland wilde pakken om af te koelen. Elke dag minder dingen kunnen doen dan je zou willen, omdat je gewoon geen energie hebt door het weer, is voor mij echt een straf. Koken terwijl het zweet op je voorhoofd staat is ook niet echt heel fijn, kan ik je vertellen.
Terwijl ik de hoop op een aanstaand regenseizoen al bijna had opgegeven, gebeurde er een wonder. In de nacht van zondag op maandag kwam de langverwachte regen. Dit keer was het geen miezerbuitje van een paar druppels, maar urenlange regen die zelfs in de ochtend nog heel lang doorging. Ik geloof dat ik nog nooit zo blij ben geweest om grote modderplassen te zien, en zelfs toen de kinderen in de ochtend met druppende regenjassen ons huis binnenstapten, kon ik alleen maar glimlachen. Schoon is de vloer toch al weken niet met al het stof dat elke keer binnenwaaide.
December en januari zijn altijd drukke maanden voor ons en dat is deze keer niet anders. Eerst waren we druk met de bouw van ons nieuwe schoolplein. Dankzij verschillende sponsoracties op Urk konden we drie superleuke speeltoestellen neerzetten. Schommels, wipwaps en twee torens met een loopbrug en een glijbaan. Al voordat de school eindelijk weer openging, heeft menig kind zich buiten het hek vergaapt aan de speeltoestellen. Toen ze eindelijk alles mochten uittesten, werd er gegierd van de pret.
Van het nieuwe schoolplein, ondergoed, schoolspullen en schooltassen uitdelen voor het nieuwe jaar gingen we door naar een onverwacht spoedgeval. Een meisje dat naar de middelbare school zou gaan, maar waarvoor door miscommunicatie nog niks was geregeld. De middelbare scholen in Tanzania zijn vrijwel allemaal boarding schools, dus de kinderen wonen op school en gaan in de vakanties naar huis. Dit betekent dat je van alles moet aanschaffen van tevoren. Niet alleen een bord, beker en lepel, maar ook bijvoorbeeld toiletpapier, een deken, matras en emmers en een teil om je eigen kleding te wassen. Na een hele middag van hot naar her gesjouwd te hebben, namen we het meisje mee naar huis. We moesten haar alleen nog afleveren bij de school, dat leek toch niet zo moeilijk.
Niets was minder waar. Met de taxi reden we de volgende dag over modderwegen en slipten we heen en weer totdat we uiteindelijk vast kwamen te zitten. Het laatste stuk moesten we dus lopen met alle bagage. Met mijn slippers kwam ik helaas al snel niet meer vooruit, dus ik besloot blootvoets verder te gaan. Ergens in the middle of nowhere stond de school waar alle meiden in keurig uniform liepen en na een check van alle spullen mochten we de nieuwe studente achterlaten. Weer terug door de blubber naar de taxi die nog ergens vaststond. Ik zie het maar als een avontuur, want ik heb zolang gewacht op de regen dat je mij niet meer hoort klagen!