Familietijd
We krijgen een nieuw bed. Onbedoeld is in de loop der tijd de ruimte onder het bed een opslagplek geworden van niet direct noodzakelijke materialen. Ook de sjoelbak heeft zich daar genesteld. Ik toets alle spullen aan hun houdbaarheid. De sjoelbak komt tijdelijk een verdieping lager te staan en wordt op zondagavond in ere hersteld door de vriendengroep van onze oudste. Even later vliegen de sjoelschijven letterlijk door de kamer. Zoonlief heeft een techniek afgekeken van zijn vader en met zijn portie temperament gelardeerd. Met kracht drijft hij elke stick vakkundig naar één van de vier openingen. Zien deze geen kans een opening te pakken, dan keren ze op hun schreden terug in de hand van de speler. Net zo lang tot de steen gewillig in een opening verdwijnt. Vol ongeloof staren de medespelers naar dit bruut geweld. In drie beurten liggen alle schijven in een vakje, behoudens degene die het geweld niet aankonden, waardoor ze buitenspel geknald zijn. De overige spelers kunnen dit testosteronspektakel maar moeilijk over hun kant laten gaan. Terwijl de winnaar aan het shinen is met zijn 200 punten, zoeken zij hun redding bij de landelijke sjoelspelregels. Maar de winnaar laat zijn titel niet afpakken.
De zondag daarop willen zoonlief en schoondochter weer een spelletjesavond, nu als gezin. Ik kies voor Rummikub. Dat stuit op verzet. Ik zie kans binnen no time het hele spel te formeren, waarbij iedereen zijn mogelijkheden in rook ziet opgaan. En dat om een luttele steen kwijt te raken. Ik beloof me te beheersen. In het eerste spel lukt mij dat prima. Ik kom niet eens aan bod. Ondanks mijn zeer uitgebreide verzameling stenen, zie ik geen kans de benodigde startpunten bij elkaar te sprokkelen. Ook de spelletjes daarop heb ik geen daverende stenen. Het valt me op dat mijn buur telkens een rode joker in het spel weet te zetten, terwijl degene daartegenover patent lijkt te hebben op de zwarte. De horlogeband blijkt een prima verstopplekje bij het hutselen van de overige stenen.
Het spel wordt opgeborgen en een tekenspel voor de dag gehaald. Gelukkig samen met een lekkere schaal chips om mijn leed te verzachten. Met twee illustrators in huis en een zoon die ook wel iets DNA meegekregen heeft, kom ik er bekaaid af. Sterker nog, mijn tekenkunsten zijn blijven steken bij niveau kleuterklas. In het eerste spel dien ik een nachtmerrie te tekenen. Graag binnen 30 seconden. Ik heb die tijd al nodig te bedenken hoe ik dit in vredesnaam op papier krijg! Om mij heen wordt driftig getekend en gelachen en ik doe niet anders dan wrijven met het doekje omdat wat ik ook probeer in het geheel niet de realiteit benadert.
Een scheet laten is mijn tweede uitdaging. Wie bedenkt trouwens zulke zotte opdrachten! Ondanks de misère waarin ik mij bevind, lig ik dubbel van het lachen terwijl ik een achterkant van een poppetje probeer te realiseren. Wat vieze wolkjes rond zijn achterste en een naam, klaar is kees. Iemand in ons gezin heeft patent op dit fenomeen. Wat overigens een familieaangelegenheid lijkt te zijn. Het liefst in overvolle ruimtes om dan vervolgens smakelijk te gaan lachen. Een woonboot, trampoline, een maanlanding en een lege schaal chips doen mij besluiten dat het welletjes is voor deze avond.
Ik ga binnenkort maar eens naar de speelgoedwinkel. Op zoek naar spelletjes die wij mogelijk allemaal leuk vinden. De tekenspelletjes verdonkeremaan ik wel onder mijn nieuwe bed. Daar is weer voldoende ruimte, naast de sjoelbak.