Ontspullen
Zo gauw het nieuwe jaar zijn intrede doet, vliegen de goede voornemens je om de oren. De laatste jaren staat het ontspullen nogal in de schijnwerpers. Nu ik me bij een groepsapp van de kerk aansloot en ik daarbij dingen langs zie komen waarvan ik me verwonderd afvraag of die mensen dat serieus wel weg willen doen..., zou ik toch ook wat makkelijker moeten worden. Ik dacht een goed voorbeeld te volgen: elke week minimaal één bigshopper met overbodige dingen de deur uit te doen. Maar mensen, wát heb ik met sommige dingen moeite om weg te doen.
Ik heb het laatste jaar twee huishoudens ineen moeten proppen. Veel verdeelde ik of gaf het dubbele weg. Gereedschap, keukengerei, meubels, nee zulke dingen kun je gewoon niet dubbel houden. Maar boeken bijvoorbeeld hadden we in overvloed. Aan boord had ik een wand van drie meter breed en twee meter hoog met alleen maar boeken, en dat was nog plek tekort. Hier in huis heb ik een boekenkast van een meter breed, en die stond al vol voor we alles van boord haalden. Veel boeken werden onder de kinderen verdeeld, de zolder werd belast met de overige bananendozen vol boeken.
Toen zoonlief eens vroeg of ik dat op zolder liet staan, antwoordde ik dat het ook niet goed voelde om zomaar goede boeken weg te doen. Hij vroeg me fijntjes of het me wel een goed gevoel gaf dat alles ongelezen op zolder bleef staan. Dèr, dat kwam binnen als een flinke dreun, maar gelijk heeft hij. Dus ging ik aan het uitzoeken en zodoende vonden vele boeken een nieuwe eigenaar via de Marktplaats app. Niet alleen boeken, maar ook een postzegelverzameling, potten, vazen, lampen, en zoveel ander gesnor volgden.
Maar goeie, wat ben en blijf ik toch een tobber, want nog staan alle kasten vol. Overal waar maar iets herinnering aan kleeft, gaat door mijn handen en verdaagt weer met dezelfde gang terug in de kast. Of het nu één jaar, of tien jaar niet gebruikt is, te vaak heb ik het idee dat het echt niet weg kan. En als ik eens heel stoer iets weg wil doen, vraagt nét een van de kinderen: was je van plan dit óók weg te doen? Ik ga zonder overdenken overstag, hup, terug in de kast.
Toch maakte ik ook grote sprongen. Van mijn verzameling vingerhoedjes die ooit ruim 2.400 stuks telde, heb ik er nu nog een paar. Je doet toch geen dingen weg die je kind van zijn zakgeld kocht tijdens een schoolreisje. Het grootste gedeelte van het geld besteed aan een cadeautje voor moeder. Maar zo is, of lijkt, er in mijn ogen zoveel van waarde, waar een ander misschien om lacht, en het zonder de minste wroeging in de container kiepert.
Een maritiem aquarel (even ter verduidelijking: schilderijen van mijn broer blijven hangen!) zette ik na veel twijfels op de app, maar tegelijkertijd was ik blij dat er niemand op bood. Ongelooflijk dwaas, bedenk ik nu ik dit typ, want alles hangt vol. Tijdens mijn helaas nog te minimale opruimmanie, een opruimwoede is het geeneens te noemen, zou ik veel vaker moeten denken aan de tekst uit Mattheüs 6: ‘Vergadert u geen schatten op de aarde, waar ze de mot en roest verderft'. Het is immers zo: ‘Want waar uw schat is daar zal ook uw hart zijn'. ‘…vergadert u schatten in de hemel…' Drong het maar eens meer door.