#@%$&*-skroefien
Er stopt een witte bus voor de deur. Het lijkt alsof dat ding hier automatisch stilhoudt. ‘Jannie, je maot!’, roep ik naar de keuken. Alle ergernis verdwijnt wanneer ik het verheerlijkt gezicht van Jannie zie. Ze maakt een vreugdedansje in de hal: ‘Jeej, daor is die lekkere al’. ‘Die lekkere’ heeft vandaag wel een hele zware tors. Er komt zelfs een steekwagen aan te pas. ‘Wat eaw je nou wier?’, vraag ik vriendelijk aan mijn wederhelft. ‘Een nije TV- kast!’, zegt ze. Ik kijk sceptisch. ‘Dat kan niet’, weet ik zeker, ‘Daor past gien kast in’. ‘IJ moet nog in eenkanger, mallerd’, giechelt de Vrouwe. ‘O juust’.
Ben gaat me helpen. ‘Wat levert et op?’, willen we vooraf weten. ‘Een poes!’, belooft Jannie. ‘Een poes?’ Ik kijk naar Ben. ‘Dat is oens tien-minuten-tarief!’, oppert hij. En zo is het! Vol goede moed leggen we de A-tjes bij de A-tjes en de B-tjes bij de B-tjes. Als we alles hebben geselecteerd, blijkt de kast het hele alfabet te beslaan. En dat keer zes. ‘Iero, ou eerst die grote plank effen vast’, commandeer ik Ben. Met m’n grote vingers probeer ik van die houten knakworstjes in de daarvoor bestemde gaatjes te duwen. ‘Dat moet je mit een amertjen doen’, weet Ben. Ik tik voorzichtig op de kop van het dingetje. ‘Die gaotjes binnen alteed te krap’, weet Ben weer. ‘Meskien moeten we ze eutboren’, zeg ik. ‘Je moeten gewoen wat arder sloan’. Dus dat doe ik. Het roomkleurige spaanplaat barst spontaan open. ‘Michtig, et skeurt’, zegt Ben. Ik ben van de oplossingen: ‘Die kan wel an de achterkaant’. Na drie pogingen hebben we geen achterkanten meer. ‘Ik stip et wel een bietjen bij’, probeer ik nog altijd positief. ‘Lukt et een bietjen, mannen?’, komt Jannie de kamer binnen. We grommen wat. Schroefje G-4 blijkt te lang en komt aan de andere kant het deurtje weer uit. Dat is de druppel. ‘Eaw jelui wel goed eliezen?’, vraagt Jannie nog. Geen goede vraag!
Die middag staat Henkko voor de deur. Oud en vertrouwd en nog beter: afgemonteerd! ‘Waor wil je ’m eawen, ouwe?’, vraagt Inderek. Even later pronkt er een massief eiken TV-meubel in de kamer. TV erop. Wat accessoires. Alles klaar. ‘As je nog ers wat wieten’, moet ik nog even zeggen, ‘Koop et dan gelik op Urrek’. Inderek kijkt naar het slachtveld van planken, schroeven en bubbeltjesfolie en schudt zijn wijze hoofd: ‘As je gelik een ieken ekocht adden, dan ad je ’m nog op kuunen stooken’, grapt hij. ‘Inderek’, zegt Jannie, ‘Je eawen een poes verdiend’. Hij wel…