Arie Albert
van Urk
Geboren: 6 maart 1945
Overleden: 23 maart 2021
Arie was een echte familieman, een 'mensenmens'. Het liefst had hij zijn hele gezin om zich heen. Waagde je het om een aantal dagen niet in het ouderlijk huis te komen, dan stuurde hij je een 'rode kaart', zijn manier om duidelijk te maken dat je werd gemist.
Hij werd geboren op een winterse dag in maart 1945, het einde van de Tweede Wereldoorlog was in zicht. Arie was het derde kind in het gezin van Albert en Willempje van Urk. Loes en Jannie waren zijn twee oudere zussen. Janneke en Grietje werden na hem nog geboren in het gezin Van Urk.
Toen Arie twaalf jaar was, overleed zijn vader. In die tijd betekende dat, dat je als jongen al op jonge leeftijd aan het werk moest. Na een periode werkzaam te zijn geweest op de nettenfabriek, werd hij visserman. Ruim 45 jaar is hij ‘bokker’ geweest, werk dat hij met heel veel plezier heeft mogen doen. Toen Arie zestig jaar was, stapte hij voor de laatste keer van boord en ging hij, samen met zijn vrouw, aan het werk in sporthal De Schelp. Tot het moment dat Arie ziek werd in 2017 heeft hij daar mogen werken.
In 1968, na drie jaar verkering, trouwde Arie met Gerrie Brouwer. Het jonge stel ging wonen aan de Burgemeester van Suchtelenlaan, maar verhuisde een paar jaar later naar de Schelpenhoek.
In 2000 stond de verhuiswagen weer voor de deur, toen ze hun intrek namen in het appartement op Wijk 8-93.
Arie en Gerrie mochten vijf kinderen krijgen. Vier dochters, Willeke, Herma, Petra en Gea, en een zoon: Albert. Het was opvallend dat de gezinssamenstelling gelijk was aan die in het ouderlijk gezin van Arie.
Ondanks dat Arie bijna zijn hele werkzame leven op zee heeft doorgebracht, wist hij nog voldoende ruimte en tijd te vinden om ook op sociaal en kerkelijk gebied actief te zijn. Ruim dertig jaar was hij ouderling bij de Gereformeerde Kerk. Kwam hij in de knel met de huisbezoeken, dan nam hij samen met zijn medebroeder een weekje vrij om zodoende toch bij iedereen langs te kunnen gaan. Hij was jeugdleider bij SV Urk en jarenlang lid van biljartvereniging Het Groene Laken en van tennisvereniging T’77. Hij kon een meer dan aardig potje biljarten en ook op het tennisveld voelde hij zich als een vis in het water. Arie was niet alleen spelend lid, maar ook werkend lid. Als het ook maar enigszins mogelijk was, stak hij een helpende hand uit. Je deed nooit een tevergeefs beroep op hem.
Zijn gezin was alles voor Arie. Het liefst zag hij zich de hele dag omringd met zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Hij was een liefhebber van spelletjes doen en die heeft hij urenlang met ze gespeeld. Tijdens vakanties deed hij actief mee met alles wat er werd georganiseerd. 'Het houdt me jong', zei hij dan.
In 2017, tijdens een vakantie in Lanzarote met zijn gezin, kreeg Arie voor het eerst gezondheidsklachten. Op de dag van terugkomst werd hij gelijk opgenomen in het ziekenhuis. Onderzoek wees uit dat hij non-hodgkin had. De immer positief ingestelde Arie ging echter de strijd aan met de ziekte. Hij onderging diverse operaties en behandelingen en mocht nog een goede, maar niet altijd gemakkelijke, tijd meemaken. Samen met het hele gezin werd in december 2018 het 50-jarig huwelijksfeest gevierd terwijl hij toen chemokuren kreeg.
Hij wist dat er geen genezing te verwachten was en er kwamen steeds meer andere kwalen aan de oppervlakte. Vrijdag 12 maart 2021 verliet hij samen met Gerrie en dochter Herma het ziekenhuis. ,,Ik heb de strijd verloren”, zei hij terwijl ze naar de auto liepen. Maar ook: ,,Ik heb er vrede mee.”
Arie moest afscheid nemen. Het kostte hem moeite. Moeite om zijn vrouw Gerrie los te moeten laten, moeite om zijn kinderen en (achter)kleinkinderen los te moeten laten. Zoon Albert kwam zaterdagavond van zee. Toen was het goed. Zondagochtend zat hij nog in de kamer aan het ontbijt en een bak koffie. Dinsdag 23 maart begon Arie aan zijn laatste reis, op weg naar zijn Schepper. Arie had zijn strijd gestreden; de goede strijd.