Afbeelding
Foto:

Jan Coers


Geboren: 1 januari 1978

Overleden: 9 mei 2021

De woorden 'I am because you were' stonden gegraveerd in zijn rechter onderarm. Een eerbetoon aan zijn moeder die hij op zestienjarige leeftijd al moest missen. Het leven van Jan kende turbulente tijden, maar zijn dierbaren kijken liefdevol en met bewondering terug op de broer en vriend die zo plotseling uit het leven werd weggerukt. Zonder gedag te kunnen zeggen.

Jan kwam op Urk ter wereld, vlak na zijn tweelingbroer Roelof, in een gezin met nog één oudere broer en twee jongere zusjes. De band onderling was goed, maar de connectie met zijn tweelingbroer heel speciaal. Waar Jan was, was Roelof, en andersom. Samen beleefden ze heel wat avonturen.
Jan was vijftien toen hij de boodschap kreeg dat zijn moeder Hendrika Kapitein niet lang meer zou leven. Na vijf jaren van ziekzijn, overleed zij aan darmkanker. Voor haar overlijden was ze vastbesloten: voor haar kinderen regelde ze samen met haar familie een veilig thuis. Maar vijf kinderen bij één gezin onderbrengen was moeilijk. De kinderen raakten verspreid over verschillende familieleden. Jan en Roelof bleven op Urk, onder de hoede van ome Gerard en tante Petra Kramer.
Verbijsterend snel werden de zaken na het overlijden van moeder afgerond: het huis moest leeggeruimd worden en omdat de woning van oom en tante, die zelf nog maar twintigers waren, nog niet klaar was, werd het eerste halfjaar intrek genomen bij oma Jannie Bakker. Na het overlijden van haar dochter Hendrika bracht die reuring haar welkome afleiding. Oma zorgde in de eerste maanden na het overlijden van zijn moeder voor een veilige plek. Voor Jan is dat zijn hele leven een veilige plek gebleven.
Wonderwel slaagde Jan in het jaar dat zijn hele leven over de kop ging voor zijn middelbare schoolexamen. Doorleren zat er niet in. Het was bepaald geen vetpot, dus er moest geld verdiend worden. Bovendien was Jan ook beter op zijn plek als hij kon aanpakken: hard werken en vooral anderen helpen.
In het uitgaansleven was Jan een graag geziene gast. In groepen voerde hij niet de boventoon, was meer beschouwend en maakte vanaf de zijlijn rake opmerkingen. Zijn positiviteit viel op. Hoe geliefd hij werkelijk was, merkte Jan pas toen hij na een ondoordachte actie - een inbraak - in de gevangenis belandde. De kaartjes bleven binnenstromen en hij koesterde ze.

De negen maanden die hij in de cel doorbracht noemde Jan later de beste tijd van zijn leven. Er was rust, structuur en hij kon nadenken over zijn leven. Op 26-jarige leeftijd kwam hij, met een enkelband, vrij. Samen met Roelof zette hij zijn leven weer op de rit. Dankbaar was hij voor de kansen die hij kreeg bij Coldstore Urk, waar hem een baan werd toevertrouwd. Jan bloeide weer op. Woonde een tijdje alleen in Emmeloord. Maar Jan en Roelof zochten elkaar toch weer op. In 2015 besloten ze samen in het diepe te springen en een huis te kopen, eerst aan het Steenbankpad en later nog iets verder weg: in Espel.

Grootse plannen smeedde Jan voor het nieuwe huis. Een zwembad in de tuin, om fijn van vrije uren te kunnen genieten. En verre reizen maken, zoals hij en Roelof ook voor de coronacrisis deden. naar onder andere Brazilië en Kaapverdië, stonden hoog bovenaan zijn wensenlijstje. Intussen verdiepte hij zich in de familiegeschiedenis en liet het eerbetoon aan zijn moeder, die nooit ver uit zijn gedachten was, in zijn arm vereeuwigen. Met zijn oma Jannie had hij een goede band, hij bezocht haar trouw meerdere keren per week en mede dankzij zijn inspanningen werd ook het contact tussen de broers en zussen onderling weer aangehaald. Ze waren elkaar wat uit het oog verloren; het was Jan die hen verbond.

Het leven lachte Jan toe. Hij had al jaren een fijne baan bij de VEBE in Genemuiden en had zichzelf op een nieuw autootje getrakteerd. De zon straalde toen hij op zondagmiddag 9 mei, Moederdag, Roelof toeriep dat hij zijn wagentje even zou gaan uitproberen. Jan reed naar het Waterloopbos, wandelde - dat deed hij graag - een rondje en werd na een paar meter op de terugweg in zijn auto getroffen door een hartstilstand. Reanimatie, al waren als bij een wonder een reanimatiespecialist van het OLVG én een huisarts snel ter plaatse, mocht niet meer baten.
Jan werd begraven bij zijn geliefde moeder.