Louwe Korf
Geboren: 8 maart 1933
Overleden: 24 april 2021
Als hij iets deed dan moest het nut hebben. En als hij ergens het nut van inzag, dan moest hij iets doen, vaak rechtlijnig en wars van compromissen. De wortels van zijn manier van leven lagen in zijn jeugd. Hij was acht jaar toen zijn vader Gerrit niet terugkeerde van een visreis met zijn botter. Het was oorlog; de UK 83 liep naar alle waarschijnlijkheid op een mijn, maar de familie bleef lang hopen dat de bemanning in Engeland zat. Louwe was intussen de man in huis geworden, met alle verantwoordelijkheden van dien. Een onmogelijke positie voor iemand van zijn leeftijd.
Op school werd geadviseerd om hem door te laten leren. Louwe kwam op school in Hilversum en fietste in de weekenden terug naar huis. Hij werkte eerst op Urk om uiteindelijk een vaste baan te krijgen op het Nederlands Lucht- en Ruimtevaartlaboratorium in Vollenhove. Hij werd specialist op het gebied van de communicatie tussen vliegtuigen en de grond. Zoals een piloot altijd een plan B achter de hand moest hebben, zo zorgde Louwe ook altijd dat hij voorbereid was op tegenslag. Onbezorgd leven kon hij niet.
Hij trouwde met Alie Baarssen. De eerste tijd woonden ze op het Top, om daarna een nieuwe woning in de Flevostraat te betrekken. Dochter Jannie en zoon Gerrit werden redelijk kort na elkaar geboren, maar daarna duurde het 14 jaar voordat Annet het gezin compleet maakte.
In de loop van zijn leven was Louwe actief op vele terreinen. Zo was hij lange tijd de gedreven linksbuiten in Urk 1. Zoon Gerrit en kleinzoon Louw zouden hem later opvolgen. Louwe was ook fervent zendamateur en er was zijn grote inzet voor Vrienden van Urk, het Genootschap Nederland-Israël, de mannenvereniging, nieuwsblad Stuurboord, de Nederlandse Patiëntenvereniging, behoud van het ziekenhuis in Emmeloord en nog veel meer. Alles gebeurde vanuit een sterke innerlijke motivatie om te handelen naar zijn overtuigingen. Louwe was radicaal, zowel op de grote onderwerpen van het leven als in de details. Het zorgde ervoor dat hij stroef in de omgang kon zijn en vaak niet werd begrepen. Louwe was een van de drijvende krachten achter het ontstaan van de CGK Maranatha. Hij zag zorgelijke ontwikkelingen in de landelijke Gereformeerde Kerk en kwam in actie. Hij zette zich in voor de SGP, waarvoor hij raadslid en wethouder was. Zelfs op de zaterdagavonden kon hij niet stilzitten. Louwe was de grondlegger van het barrenwerk, waarbij hij het evangelie verkondigde onder horecabezoekers.
Tijdens de Koude Oorlog begon hij, samen met anderen, met het smokkelen van Bijbels naar landen achter het IJzeren Gordijn. Via een stichting werd geld ingezameld en lang voor vertrek was hij bezig met het maken van geheime opslagruimten in de auto en aanhanger. Zelfs de koelbox had een dubbele bodem. De drie zomervakantieweken werden doorgebracht in de auto. Meestal met het gezin en dikwijls met gelijkstemde plaatsgenoten. Het bracht hem soms in gevaarlijke situaties, maar Louwe werd nooit beschaamd in zijn vertrouwen op God.
In 2011 overleed zijn zoon Gerrit plotseling, tijdens een vakantie in Thailand. Het liet geestelijk en lichamelijk diepe sporen na. De jaren die volgden waren gevuld met moeite en verdriet. In december 2014 verhuisden ze naar het Ankerlicht vanwege de gezondheid van Alie. Hier overleed zij in juli 2015. Het gemis was erg groot voor hem. Louwe verhuisde terug naar de Flevostraat. Buren Jannie en Freddie vormden een grote steun. In december verslechterde zijn gezondheid zo erg, dat hij met nieuwjaar moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Na een aantal dagen IC en opname op de verpleegafdeling, kwam hij in de Talma. Als door een wonder knapte hij op en kreeg hij een permanente kamer. Hij sprak regelmatig zijn dank uit voor de liefdevolle zorg van het verplegend personeel, al was het moeilijk voor hem om niet meer zelf te kunnen beslissen. Tot het laatste toe was hij erg helder van geest, en geïnteresseerd in het wereldgebeuren, met name de situatie rond Israël. Met dominee Uitslag, die hem trouw bezocht, bereidde hij de rouwdienst tot in detail voor. In de laatste dagen van zijn leven zag Louwe uit naar de overkant. Uit zijn hoofd zegde hij de woorden van Psalm 23 op, waaraan hij zich altijd had vastgehouden.
De HEERE is mijn Herder.