Lena Valkenburg
Geboren: 2 mei 1961
Overleden: 23 april 2021
Haar echtgenoot Henk had begin 2020 te horen gekregen dat hij ernstig ziek was. Hij stond aan de vooravond van een onzekere tijd vol kuren en operaties. ‘Hoe gaat het verder’, had Lena zich ’s avonds nog vertwijfeld afgevraagd. En: ‘Wat moet ik zonder jou?’ Groot was de schok toen Henk haar de volgende ochtend vond, liggend op de bank, overleden.
Lena was thuis de een na jongste, het tiende kind van Gerrit en Corrie Woort. Ze groeide op aan de dijk, achterin de Nieuw Guineastraat. Een huishouden waar altijd wel iets te doen was, een gezellige drukte, zoals later ook Henk Valkenburg zou ontdekken. Hij kwam uit Ede en verbleef die zomer samen met vrienden en een broer op de Urker camping. Vanaf het terras van de Wabu nodigden ze elke meid die langsliep uit om ’s avonds op bezoek te komen. De opkomst was enorm, maar uit al die Urker meiden sprong Lena er meteen uit voor Henk.
Ze kregen verkering en na de zomer kwam Henk vaak naar Urk. Uiteindelijk was hun verkering de enige die standhield en dat betekende dat hij de lange reis over de Veluwe op zijn brommer maakte. Henk schreef liefdesbrieven, die Lena trouw bewaarde. Toen ze klaar was met de huishoudschool, vond ze een baan in Ede, waar ze in de keuken van een serviceflat werkte. Ze kwam in de kost bij de ouders van Henk, die later op zijn beurt bij zijn Urker schoonfamilie kwam te wonen, toen hij werk in Lelystad had.
Ze trouwden in de zomer van 1984. Na diverse verhuizingen konden ze in 1987 een woning kopen in de straat waar Lena was opgegroeid, maar nu aan het begin. Tot haar grote verdriet was haar moeder er toen al niet meer. Eind 1985 was zij plotseling overleden.
De oudste zoon was ongeveer een halfjaar oud toen Lena die schok te verwerken kreeg. Het gezin werd later uitgebreid met de komst van Gerwin (1988), Caroline (1993) en Frans (1999) én met de geboorte van zes kleinkinderen. Lena had thuis de zaken altijd goed voor elkaar, terwijl Henk als verzekeringsman zorgde voor brood op de plank. Toch brak heel geleidelijk een tijd aan waarin ze het lastig hadden. Er trad verwijdering op. Onbegrip. Toch lukte het ze om elkaar vast te houden, en in de laatste jaren ging het juist weer ronduit goed.
Het vaste plekje op de camping tussen Biddinghuizen en Elburg was waar Lena in het zomerseizoen het liefste was. Daar kwam ze helemaal tot rust. Af en toe maakte ze een uitstapje naar Elburg of Nunspeet. De rest van het jaar ging ze er ook graag even op uit en zaterdag was vaste prik. Dan ging ze naar de Lange Nering in Emmeloord, waar ze in elk geval de HEMA bezocht. Ook hier kon ze echt genieten van een bezoekje aan Eindeloos of Van der Valk.
Het geloof kwam bij Lena sluipenderwijs op een zijspoor te staan. Toch bleef het knagen. Op een gegeven moment hakte ze een knoop door. Ze wilde op zondag weer naar de kerk en vroeg Henk of hij haar naar De Ark wilde brengen. Zijn reactie was nuchter: ‘Als ik je breng, dan kan ik net zo goed met je meegaan.’ Het bracht een verandering in haar leven teweeg: voortaan kreeg het geloof weer een belangrijke plaats. De coronacrisis werkte op dat gebied heilzaam. Henk werkte vanuit huis en dit betekende dat ze ’s ochtends ineens ruim de tijd hadden om samen Bijbel te lezen en te bidden. Zo groeiden ze dichter naar elkaar toe dan ooit tevoren.
Dat haar gezondheid niet goed was, dat wist Lena best. Ze had last van artrose, hield vocht vast en had vervelende wonden aan de benen. Maar ze deed er alles aan om zich zo ver als mogelijk van artsen te houden. Liever dokterde ze zelf wat met potjes en pilletjes. Toch moet ze geweten hebben dat haar bestaan broos was geworden. Maar ze hield zich vast aan de afscheidstekst die ze zelf al had uitgezocht.
Want Hij zal voor u Zijn engelen bevel geven dat zij u bewaren op al uw wegen. Zij zullen u op de handen dragen, zodat u uw voet aan geen steen stoot. Amen.
