Mijn naam is Marijke Nentjes, 24 jaar en ik ben een dochter van Klaas en Alie Nentjes van de Beug 96.
Vorige week heb ik een dagboek bijgehouden van mijn baan bij Dorcas, een mooie ontwikkelingsorganisatie waar ik sinds oktober 2020 trots deel van uitmaak. Bij Dorcas is het mogelijk kinderen en granny’s (ouderen) in ontwikkelingslanden te sponsoren, om hen zo een beter leven te kunnen geven. Ik werk op de sponsorafdeling als tussenpersoon voor onze projecten in die landen en de sponsors in Nederland. De landen waar ik verantwoordelijk voor ben zijn Tanzania, Kenia en Moldavië.
Maandag:
Een mooie traditie bij Dorcas is om de week te beginnen met een overdenking en gebed; onze weekopening. Afwisselend nemen we als collega's de leiding om een stukje uit de Bijbel te overdenken. We hebben collega’s uit veel verschillende christelijke stromingen, dus elke week is weer anders. Zo houdt de één keurig drie punten aan, terwijl de ander vol passie over de natuur praat en daar weer een geestelijke draai aan geeft. Maar, God is er altijd bij en het is een voorrecht om de week zo met elkaar te beginnen. Daarnaast zien wij dit ook als noodzaak, omdat we in ons werk echt afhankelijk zijn van Gods zegen en leiding. We dragen in deze weekopeningen elke maand een ander projectland in gebed op. Deze maand bidden we extra voor onze collega’s en de projectdeelnemers in Oekraïne.
Dinsdag:
Vandaag werk ik op ons kantoor in Almere. Hier bereid ik een groot project voor, waar we al weken mee bezig zijn: een uitfasering. In dit geval hebben wij besloten te stoppen met twee grote sponsorprojecten in Tanzania. Hierbij zijn veel granny’s en kinderen gesponsord, maar na een evaluatie konden we de mooie conclusie trekken dat het project haar werk heeft gedaan en dat de leefomstandigheden van deze deelnemers zó verbeterd zijn dat ze de fondsen vanuit Dorcas niet meer nodig hebben. Een kroon op ons werk, waar we ontzettend dankbaar voor zijn. De sponsors heb ik een aantal weken geleden een brief gestuurd met deze informatie, en daarop konden zij beslissen of ze verder wilden gaan met het sponsoren van een kind of granny in een nieuw project in een ander gebied in Tanzania. Maar liefst 85 procent van de sponsors besloot door te gaan. Fantastisch nieuws! Ik laat dit weten aan mijn collega Joseph in Tanzania zodat hij kan inschatten hoeveel kinderen en granny’s deel kunnen nemen aan dit nieuwe project. De collega’s in Tanzania hebben gebeden voor de Nederlandse sponsors en ervaren dit aantal als een verhoring van hun gebeden.
Woensdag:
Ik werk een dagje thuis. Het is de dag van de verkiezingen en ik merk dat ik wat sneller afgeleid ben. Dit jaar mocht ik op de lijst staan van de lokale ChristenUnie. Dit is tevens de laatste campagnedag en ik krijg nog veel berichtjes binnen van 'zwevende kiezers' die vragen hebben. Verrassend veel van mijn collega’s binnen Dorcas staan ook op de verkiezingslijst van hun plaatselijke ChristenUnie en we leven vandaag ook daarin met elkaar mee.
Ik werk deze dag voornamelijk mailtjes weg, onder andere die van mijn internationale collega’s. Stella uit Moldavië vraagt of ze geld uit het noodfonds kan halen om het huis van een granny te repareren dat op instorten staat. Natuurlijk geef ik hier goedkeuring voor. Ze sluit haar mail af met een oproep tot gebed voor alle collega’s in Moldavië, die druk zijn vluchtelingen uit Oekraïne op te vangen. Mijn manager vraagt me om een korte update over de reacties van sponsors die een granny of kind sponsoren in Oekraïne. Wij krijgen veel bezorgde mailtjes en telefoontjes en helaas kunnen we alleen maar zeggen dat we weinig weten en dat we ons volledig op noodhulp hebben gestort binnen het land. Dorcas werkt al lange tijd in Oekraïne en we kunnen daardoor snel en effectief noodhulp bieden aan slachtoffers.
De oorlog zorgt er helaas voor dat onze sponsorprojecten op dit moment stilstaan in Oekraïne en dat we geen zicht hebben op locatie en toestand van de projectdeelnemers. We maken ons uiteraard zorgen en we zijn de afgelopen weken al vaak bij elkaar gekomen om in gebed te zoeken naar wijsheid in de keuzes die we moeten maken.
Donderdag:
Vandaag ben ik weer op kantoor. Alle sponsors die hebben aangegeven hun sponsoring voort te zetten met een kind of een granny in het nieuwe project in Tanzania, krijgen hun persoonlijke sponsorbox. Hierin zit een foto van de granny of het kind, uitgebreide projectinformatie en natuurlijk persoonlijke informatie over de gesponsorde persoon. Vorig jaar hebben we deze box opnieuw ontworpen en ontwikkeld, dus het blijft leuk om te zien hoe mooi het er in zijn geheel uitziet We zetten de boxen in elkaar en sturen deze in een envelop naar de sponsors. We horen vaak dat zij regelmatig bidden voor 'hun' granny of sponsorkind en we weten dat dit ook andersom het geval is. Mooi dat er op deze manier verbondenheid ontstaat tussen een sponsor in Nederland en een projectdeelnemer ver weg.
Vrijdag:
Vandaag is officieel mijn vrije dag, toch ben ik even aan het werk, want ik moet me voorbereiden op volgende week. Van maandag tot en met woensdag moet ik namelijk op veiligheidstraining, waar wordt geleerd hoe je moet omgaan met gevaarlijke situaties op werkreizen. Zo bootsen ze een gewelddadige overval en een kidnapping na, zodat je weet wat je moet doen als dit je overkomt. Natuurlijk ga ik ervan uit dat dit niet gebeurt, maar het is fijn om te weten dat we zo voorbereid mogelijk op reis gaan. Als ik deze training haal, hoop ik eind mei naar Tanzania te reizen om een sponsortraining te geven aan partners in de nieuwe projecten. Ik kijk er enorm naar uit en het geeft me een extra gevoel van dankbaarheid dat ik een klein steentje mag bijdragen aan dit mooie werk.
Nieuwsgierig naar het werk van Dorcas? Kijk dan op onze website dorcas.nl.
