Koortsthriller
Het voorjaar breekt door zoals we in dit land gewend zijn. Ineens is het daar en laat je achter met een zonverbrande nek, waar je een week later een sjaal om kunt wikkelen omdat het lenteweer heeft plaatsgemaakt voor sneeuwbuien en kou. Het kan in dit land ook nooit normaal. Naast wisselvallig weer geeft dit voorjaar nog iets waar je eigenlijk niet op zit te wachten: de griep. Hij is komen aanwaaien, heeft me te pakken gekregen en anderhalve week later heeft ‘ie me nog steeds niet losgelaten. Elke dag braaf beginnen met een bruistabletje vitamine C en mezelf houden aan de voorgeschreven twee stuks fruit, mocht niet baten. De eerste fase van een verkoudheid: ontkenning. Ik ben niet ziek, gewoon een extra stukje fruit weghappen en doorgaan. Totdat je neus zo dicht zit dat je bij het ziekmelden alles herhalen moet, omdat de andere kant van de lijn het niet kan verstaan.
Gekluisterd aan bed pakte ik het bovenste boek van mijn nog-te-lezen-stapeltje. Over Michael Jackson, een korte maar indringende biografie van The King of Pop. Dat boekje kwam ik ooit eens tegen op een tweedehands boekenmarktje en ik raakte nieuwsgierig naar de figuur. Wie was hij nu eigenlijk? Of meer: hoe is hij geworden zoals hij in zijn laatste levensjaren was? Ooit, toen Michael Jackson nog een onschuldig klein ventje was, was hij de belofte van The Jackson 5, een vrolijk soulbandje in de jaren 70. Later werd hij een succesvol soloartiest die de ene hit na de andere scoorde. Totdat er op een zeker moment iets misging. Michael vertoonde steeds vreemder gedrag, zijn uiterlijk begon steeds meer te veranderen. Van een zwarte jongen transformeerde hij langzaam maar zeker naar… tja, naar wat eigenlijk? Zo groots en populair hij was als popster, zo sneu en vreemdsoortig eindigde hij in de rechtbanken.
Een andere fase brak aan: het rillen. Ik pakte een sprei en gooide die over het dekbed. Het boek liet ik voor wat het was. In een poging om wat lichaamswarmte te verzamelen wikkelde ik me in en ten slotte viel ik in slaap. Ik begon te dromen. Voor me zag ik dat zwarte jongetje transformeren naar de Michael Jackson zoals hij op het laatst was. De neus werd smaller, de huid werd bleker en de ogen werden donkerder. Op een zeker moment schoot ik met het zweet op de rug wakker en stelde ik mezelf gerust: het was maar een droom. De volgende ochtend schoof ik het boek onderaan de stapel. Voorlopig geen Michael Jackson meer. Eerst maar eens goed uitzieken. En dan nog het nieuws dat er een film gemaakt wordt over het leven van The King of Pop. Of het me tegen die tijd naar de bioscoop zal trekken weet ik nog niet, die koortsdroom heb ik gehad.
Jan Maarten Zwaan