Hillie Kramer-
Lagerburg
Geboren op 24 augustus 1924
Overleden op 28 juni 2021
Het was het hoogtepunt van het jaar en ze legde er wekelijks geld voor opzij: haar verjaardag houden voor al haar nazaten in een grote zaal. Dan zat Hillie als 'de koninginne' in het midden en genoot! De onderlinge band onderhouden, vooral als gezin, had ze in haar eigen jonge jeugd zo gemist. Een zachtmoedige, warme moeder en (ouwe) oma, die er altijd voor hen was, zo staat ze in de herinnering van haar geliefden gegrift.
Haar wieg stond in het Utrechtse Breukelen. De kindertijd bracht ze, omdat haar ouders op een vrachtbootje voeren, noodgedwongen bij een oom en tante door. Over die tijd vertelde Hillie niet veel, het weinige dat ze er wel over losliet was niet positief. Toen ze met haar ouders een keer in de haven van Urk lag afgemeerd, kreeg ze kennis aan de negen jaar oudere Lub Kramer. Het klikte en Hillie stapte vrij moeiteloos over in het Urker leven. Sterker nog: ze dompelde zich erin onder en sprak het dialect al snel vloeiend.
Het echtpaar betrok een woning in Wijk 5. Achtereenvolgens zagen Co, Dea, Ria, Jacob en Klaas het levenslicht. Met zijn zevenen in een huisje met één slaapkamer, zónder toilet en douche, was het behelpen, maar het gíng. Daar zorgde Hillie wel voor, die voor elk probleem een oplossing wist. Totdat er het plakkaat 'onbewoonbaar verklaard' aan de deur werd geplakt. Het gezin Kramer kon een huurwoning aan het Noorderzand betrekken en er ging letterlijk een wereld voor ze open. Beurtelings trokken de kinderen het nieuwerwetse spoeltoilet door en verwonderden zich. Ook de douche werd als ongekende luxe blij begroet.
Lub werd getroffen door een eerste hartaanval toen hij 48 jaar was. Zijn werk als visserman zat erop en de volgende twintig jaar zou hij als zwaar hartpatiënt door het leven gaan. Hillie schrok, maar zette er de schouders onder. Oók toen zijn ouders, Jaawk en Bape Kramer, het alleen niet meer redden. Samen met Lub en de twee jongsten trok ze bij hen in. De drie dochters bleven op het Noorderzand en redden zich best, ze had groot vertrouwen in hen. Toen Lub dermate ziek was dat hij helemaal niet meer kon werken, nam Hillie er een 'werkhuis' bij en hield het huishouden van Marretje van het Porseleinwinkeltje draaiende.
Het laatste jaar van zijn leven lag Lub op bed. Zijn overlijden op 14 november 1983 kwam toch plotseling en ontredderd rende Hillie de straat over, naar dochter Co die iets verderop woonde. Het overlijden van haar geliefde echtgenoot bracht een zware schaduw over het leven, maar de liefde en steun die ze voelde van haar kinderen en kleinkinderen brachten kracht om verder te gaan.
Hillie bleef een opgewekt persoon, stond klaar voor wie haar hulp nodig had, maar aan één ding had ze een hekel: koken voor één persoon. Toen Jacob als laatste uitvloog, schoof ze dagelijks bij één van de kinderen aan tafel. De gezelligheid deed haar goed. De woning aan de Noorderzand was te groot en ze was dan ook blij met haar seniorenwoning aan de Holkenkamp. Hillie had veel contacten op de buurt, werd elke dag opgehaald voor de kost, ontving andersom dagelijks haar kinderen en kleinkinderen voor de koffie en vulde vrije uurtjes op met breien voor het goede doel. Met haar twee hartsvriendinnen Lummetje en Clara maakte ze mooie reisjes naar het buitenland.
Ze verzette zich aanvankelijk tegen de verhuizing naar de Talma. Haar knieën hadden haar in de steek gelaten en ze was tegen de negentig toen ze nog voorzichtig informeerde of het voor haar ook nog mogelijk was: een nieuw stel knieën. Maar toen ze uiteindelijk toch haar intrek in de Talma nam, ging ze er vol voor. Ze deed mee aan elke activiteit, genoot van de kost, de lieve verzorging en zat iedere dag met haar maot genoeglijk op de balustrade te handwerken.
Meer dan dertig lange jaren was ze weduwe. Het gemis om haar lieve Lub werd steeds groter, al hing ze ook aan haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en - tot haar grote vreugde - zelfs een achterachterkleinkind. Haar overlijden op 28 juni 2021 kwam, ondanks haar 96 jaar, plotseling. Zo zat ze nog te handwerken en belde dezelfde avond de verpleging: het gaat niet goed. Hillie gleed weg en na vijf dagen van sluimeren gaf ze zich over. In vertrouwen. Ze had haar begrafenis al voorbereid: in de afscheidsdienst moest Psalm 121 centraal staan: 'Mijn hulp is van de HEERE.'
