Wilco

De dalende avondzon baant zich een weg door de wolken als ik langs de dijk fiets. Ik kijk uit over het IJsselmeer en mijn gedachten dwalen af. Tientallen paar ogen tuurden de afgelopen dagen over de Nieuwe Waterweg. Eerst werd er gezocht naar leven, nu wordt er uitgekeken naar zijn lichaam. Ik denk aan Wilco de Groot. Aan zijn kalletjen, familie en maos. Het verdriet. De lege plek die er plots is. De hoop die in de harten leeft. Vrijwilligers van de SOAD en Coördinatie Platform Vermissing zijn op zoek. Urk leeft mee. Samen, biddend, in de vurige hoop dat Wilco gevonden mag worden. 

RR