Pas op de plaats
Ik stond bij het aanrecht en prikte met een routinegebaar in mijn aardappels. Ik stond wat te mijmeren. In de weken ervoor kreeg ik veel telefoontjes en appjes. Vijf gevallen onder onze vrienden en kennissenkring waar een kwaadaardige ziekte openbaar kwam of juist weer uitzaaiingen gevonden werden. Drie jonger dan ik en twee iets ouder. En nu, net voor ik begon te koken kreeg ik een telefoontje dat mijn oud-buurjongen Pieter overleden is. Pieter… al waren we elkaar ontgroeid, toch denk ik nog wel eens aan de rondjes die ik met zijn zus over de haven fietste, hij in een stoeltje voorop. Vroeger…. en nu is hij niet meer, 46 jaar geworden.
Mijn telefoon ging weer, dat haalde me uit mijn gepeins. Wilma: ,,Kan er iemand op komen passen?" Zij moest gelijk naar het Wilhelmina kinderziekenhuis in Utrecht. Arnoud, die al wekenlang pijn aan zijn been had en steeds meer mank ging lopen had die middag een echo gehad, en rond half zes belde de huisarts dat hij zich zo spoedig mogelijk in het ziekenhuis moest melden. Verder geen uitleg, en Marijke vertrok meteen richting Leerdam. Het is tenslotte altijd nog wel een half uurtje rijden voor je er bent. Ik had het niet meer; je op dit tijdstip nog moeten melden in een ziekenhuis? Ik haalde allerlei scenario’s in mijn hoofd en had het idee dat dit best ook iets kwaadaardigs kon zijn. Maar met Arnoud mocht het meevallen, iets met een heupkop en groeischijven maakte dat er een heupoperatie volgde. Gelukkig mocht hij, met de nodige aanpassingen, de volgende dag weer naar huis.
Na nog een paar onrustige, drukke dagen moest ik donderdagsavonds naar zoon Floris. Even een nachtje meevaren richting het Ruhrgebied. Toen ik aan boord stapte werd me verteld dat de Mar-Grethe gekapseisd was. Hemelsbreed zo dichtbij. Het bericht deed me rillen, het brengt me altijd een soort neerslachtigheid, waarvan ik weet dat het lang zal duren voor dat weer weggaat.
De herinneringen die ik heb bij gekapseisde schepen zijn niet best. Het kostte levens. Zoals het schip van kennissen dat kapseisde na een aanvaring op de Rijn. Hun twee kleine kinderen lagen te slapen en hadden geen schijn van kans. Een week eerder zaten onze dochter en hun zoontje in groep 1, elk aan een kant naast de juf omdat ze ‘schippertjes’ waren.
Ook nu bleek er geen schijn van kans voor de stuurman van de Mar-Grethe te zijn. Toen ik merkte dat het over de eb was, bekroop me een bang gevoel. Eb of vloed, het maakt misschien niet veel uit maar de open zee is zo dichtbij! We hopen en bidden dat de stuurman van de Mar-Grethe nog gevonden mag worden.
Bij deze wens ik, met mijn gezin, álle rouwende families veel sterkte toe in deze moeilijke en zo verdrietige tijd. Ook Kees, die naast zijn stuurman ook zijn schip kwijt is.
Het had een andere column moeten worden, maar ik vond het beter even pas op de plaats te maken.