Buiten de comfortzone
Het is weer die tijd van het jaar lieve mensen. In mei leggen de vogels een ei én haalt half Urk de caravan of camper weer uit de stalling. Echte campingliefhebbers houden deze dagen nauwlettend de weersvoorspellingen in de gaten om zo snel mogelijk naar de vaste stek in een dorpje eindigend op Berg, Burg, of Brug te vertrekken. Voor anderen is kamperen vooral leuk als er steeds een nieuwe camping wordt ontdekt. Hoe dan ook; heel veel plaatsgenoten zijn helemaal into DE CAMPING.
Eerst maar een bekentenis aan mijn lieve lezers; ik ben geen natural born kampeerder. Onze vouwwagen staat al te pronken op de oprit, maar dat kunt u allemaal op het conto van Henk Visser schrijven. Hij is de man in huis die de voorliefde heeft voor zaken als tentharingen en skottelbraai, ik ben degene die op de camping een beetje faket dat ze KAN kamperen.
Henk is, net als ik, totaal niet opgegroeid met camping vibes, maar ergens (zo’n vijf jaar geleden) is het misgegaan. Van super mooie vakanties in hotelletjes en luxe stacaravans viel hij ineens halsoverkop in love met kamperen. Ik probeerde me nog een beetje welwillend op te stellen, u kent het wel, in een huwelijk is het geven en nemen en ik ben ook de beroerdste niet. En stiekem hoopte ik dat het allemaal over zou beteren als we dan echt gingen kramperen. Maar niet alzo. Slapen onder tentdoek was het helemaal, Henk tufte naar oost-Groningen voor een tweedehands vouwwagen en toen deze werd opgesteld op een Urker grasveldje stond ik daar naast te kijken of ik mijn laatste oortje had versnoept. Mijn moat Petra keek mij aan bij die gelegenheid en gierde het uit: 'Dus dit is dan eindelijk iets wat buiten jouw comfortzone ligt, je lijkt wel een vis op het droge!’
Maar goed; van die tweedehands vouwwagen kwam een gloednieuw spektakel en we kamperen inmiddels alweer vele jaren. Nu moet ik eerlijk zijn; mijn echtgenoot organiseert wel vijfsterren kampeervakanties voor uw columniste. Hij zet de vouwwagen inclusief voortent en luifel op, de kinderen helpen mee en ik krijg vaak de taak om wat folders op te halen bij de receptie. 'Want jij kunt altijd zo leuk uitstapjes regelen.' Wat huwelijkscode is voor: 'ALSJEBLIEFT ga niet met die stokken in de weer, want je maakt er een kapzootje van.' Tegen de tijd dat ik dan weer bij de vouwwagen terugkom, pruttelt de koffie, staat er een bosje bloemen op de tafel en wiegt mijn hangmat tussen de bomen. Redelijk luxe, aldus ervaren kampeerder Petra die zelf gewend is aan een heel andere start van de vakantie. Ik breng dan als argument in dat Henk gewoon goed weet wat ik aankan.
Ik maak ook altijd blunders tijdens onze kampeertrips. Zo kwam ik eens met een volledig aangekoekt barbecuerooster bij de spoelbakken van het gebouwtjen en sloeg geestdriftig aan het schoonmaken. De zwarte restjes vlees spetterden in het rond, de spoelbak kleurde zwart en het werd één grote vieze, vettige zooi. Geen probleem, ik zou het uiteraard netjes achterlaten. Kwam er zo’n wit uitgeslagen Duitser aan met twee paar sokken en een onderbroek en een levensgroot vraagteken op zijn gezicht. Bleek dat ik de keramieken spoelbak had gebruikt. Die dus voor campingwasjes is en niet voor grof keukengebruik. Real camping people know.
Nu heeft kamperen natuurlijk echt wel zijn charme. Aan een meer in Italië. Met een ondergaand zonnetje tussen de pijnbomen en een Chianti in je hand. Niet als je, zoals ons lieve gezinnetje vorig jaar zomervakantie, weggespoeld wordt rondom Roermond in Limburg. Dan is de sjeu ver te zoeken. Daarom gaan we dit jaar gewoon weer Zuid in, op zoek naar mijn comfort zone.