De traan van Máxima
Schrijver Geert Mak zei ooit: niets is moeilijker dan geschiedenis op heterdaad te betrappen. Vaak kun je gebeurtenissen pas duiden als je er van een afstandje naar kijkt. Zo heb ik dat met de eerste jaren van deze eeuw, de gebeurtenissen van toen zijn de eerste waar ik me actief bewust van ben. De millenniumbug (wat een tegenvaller trouwens), de terroristische aanslag op de Twin Towers te New York, de opkomst en moord op Fortuyn en later Van Gogh: allemaal gebeurtenissen die verankerd zijn in ons collectieve geheugen en hun weerslag op onze maatschappij hebben gehad.
Eén van die herinneringen is het huwelijk tussen toen nog kroonprins Willem-Alexander en prinses Máxima. De tranen die onder het spelen van ‘Adiós Nonino’ over de wangen van Máxima vloeiden, zullen iedereen nog helder voor de geest staan. Een moment dat bekend staat als ‘de traan van Máxima’.
Pas later begreep ik de reden van die tranen – op het moment van het huwelijk was ik nog maar 7 jaar oud – en begreep ik dat de aanloop naar het huwelijk weinig sprookjesachtig was. Bij het zien van de documentaireserie Een Porseleinen Huwelijk wordt er, 20 jaar na dato, uit de doeken gedaan wat zich achter de schermen heeft afgespeeld. In de eerste aflevering maakt Nederland kennis met de nieuwe vriendin van Willem-Alexander. Roddelbladen verdringen elkaar om met de primeur te komen en speculeren erop los. Wie is die jonge vrouw waar de kroonprins zijn oog op heeft laten vallen? Als eenmaal duidelijk is dat het om een Argentijnse gaat, die luistert naar de naam Máxima Zorreguieta, veroorzaakt dat paniek achter de Haagse schermen. Máxima is namelijk een dochter van Jorge Zorreguieta, een minister van landbouw ten tijde van het Junta-regime in Argentinië. In het geheim laat de regering onderzoek doen naar de man en diens verleden en besluit dat Zorreguieta niet aanwezig kan zijn op de huwelijksdag van zijn dochter.
Zou Máxima steun hebben gehad aan prins Claus in die tijd? Ook bij zijn huwelijk waren er bezwaren. Zo kort na de oorlog moest Nederland niets hebben van Duitsers, laat staan een Duitser als prins in ons koningshuis. In Amsterdam werden kreten als ‘Raus mit Claus’ op muren gekalkt. Maar al snel bleek Claus een prima figuur te zijn en bij het uitspreken van zijn eerste woorden Nederlands sloot Nederland hem in de armen. Net zoals we later Máxima in ons hart zouden sluiten bij haar eerste interview.
Vanwege het twintigjarige huwelijksjubileum van onze koning en koningin, kijk ik nog maar eens Koninginnedag 1994 terug, toen de
familie een bezoek aan Urk bracht en Willem-Alexander zich in een striept baotjen
liet hijsen. Ik ben benieuwd of Máxima
zou vallen voor een Urker prins. Nóg
benieuwder ben ik naar hoe een
boezeltjen bij de koningin zou staan.
Jan Maarten Zwaan