Grietje uit Ventimiglia
'Ik ben Janneke Pasterkamp, geboren en getogen op Urk.' Het voorstelrondje begon aan de andere kant van de trainingsruimte, ik sluit het af. De rest van de groep komt ook ergens vandaan: Tilburg, Almere, Zeist, Rotterdam, Den Bosch. Allemaal plekken die beduidend groter zijn dan Urk. Elk met hun eigen belevenissen, maar schijnbaar vallen die in het niet bij Urk. Want nergens klinkt hetzelfde woordje ‘oh’, als zij zich voorstellen. Was ik daarnet nog een medecursist, ineens heb ik alle aandacht.
In de pauze bespreken we waar je woonplaats bekend om staat. Ik hoef weinig moeite te doen. De wagen stokt bij Almere. Tien keer groter dan Urk en niks spannends te melden. Ook Tilburg lijkt niets specifieks te bezitten. De Bossche bollen komen bovendrijven. Maar als ik vertel dat we op Urk ambachtelijke roombolletjes, saucijzenbroodjes, dikkertjes en mergpijpjes hebben, loopt het ziever uit hun mond. Gul beloof ik de volgende cursusdag een doos 'genietmomentjes' mee te nemen. Ik hou onze warmgerookte zalm nog maar even stil.
Tussen de middag schuift de trainer aan. Hij heeft levendige herinneringen aan een Italiaanse vakantie in Ventimiglia, pakweg 20 jaar geleden. Moeder Grietje uit Urk zat daar ook, samen met haar dochter. Die naam kan hij zich niet meer herinneren. Wel dat ze roodharig, sterk en sportief was. Ze speelde iets van handbal of volleybal. Ze moet nu ongeveer, hij denkt diep na, zo’n 45 jaar zijn. Ondertussen kijkt hij mij aan, alsof ik al weet over wie het gaat, want ja, wij op Urk kennen toch iedereen. Ik moet hem helaas nog even teleurstellen.
Bij de volgende cursusdag blijkt hij er nog verder over nagedacht te hebben, want hij heeft meer aanknopingspunten. De roodharige dochter had verkering, die aldus hem luisterde naar de naam Reino, of zo. In zijn ogen was het een mega sterke vent, minimaal een echte visserman. Gezien trainers huidige formaat verwacht ik dat destijds half mannelijk Urk aan dit criterium voldeed. Ik schat zo in dat hij bij maat S of M winkelt. Om nog wat meer aanknopingspunten te verzamelen vraag ik of Grietje ook een man bij zich had of meer kinderen. Maar nee, dit is wat hij weet. Wat op zichzelf al een prestatie is. Want ik kan me niet herinneren dat ik 20 jaar geleden op vakantie naast iemand uit Almere of Zeist stond.
Als ambassadeur van Urk gooi ik hoge ogen met mijn 'genietmomentjes'. Voor de trainer, die jarenlang broodbakker is geweest, neem ik een paar halve bollen mee. Een mailtje, de dag erop, laat weten dat hij en zijn gezin begrijpen waarom zoveel ‘vreemden’ op Urk hun brood kopen. Deze kwaliteit proeft hij niet vaak. Ook de rest van de groep begrijpt iets meer van onze bourgondische levensstijl na een paar genietmomentjes. Als ik ze ook nog vertel hoe wij Urkers met elkaar omgaan bij lief en leed, zie ik verwarring. Dit beeld past niet bij wat ze over Urk horen op het nieuws. De eersten hebben zich al gemeld voor een ginkiestocht. Ze willen Urk persoonlijk beleven.
Inmiddels heb ik een vermoeden wie die Grietje is die zo‘n 20 jaar geleden met haar roodharige dochter en schoonzoon afreisde naar Ventimiglia. Wees niet benauwd, trainer Daniel is niet direct van plan op Urk te komen, dus hij verdaagt niet bij je an de kost. Maar het lijkt me leuk dit puzzeltje op te lossen.