Het (on)mogelijke

Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen. Dit kwam bij mij boven toen ik aan deze column begon. Ik probeer het beste van mijzelf te geven, maar er is zoveel te doen dat ik nergens meer tijd voor heb. Twee jaar terug keken Gré en ik graag naar 'Ik Vertrek'. Op een gegeven ogenblik was er iemand die een hotel ging runnen in een oud kasteel. Het programma was nog geen tien minuten bezig, of ik kreeg een WhatsApp-bericht van Jacob. 'Zit je ook te kijken?'. Ik antwoord met: 'Inderdaad'. 'Zie je die vader op dat graafmachientje?'. De vader van de beste man was ook meegegaan en deed daar klusjes in ruil voor kost en inwoning. Ik stuur terug 'Jazeker', waarop hij stuurt 'Dat doe jij straks ook, een beetje op een graafmachine. Nee va, jij hoeft nooit meer te werken'.

Nou, dat was een loffelijk streven. Ik heb nog nooit een hekel aan werken gehad, maar het idee dat het voortaan in een ongedwongen sfeer zou zijn sprak me na 44 jaar wel aan. De column is te kort om op te noemen wat er dit afgelopen jaar is gebeurd, maar geloof mij, het is vreselijk veel, en het leeuwendeel is gedaan door degenen die hier waren of zijn. Door de ziekte van Gré waren wij hier nauwelijks. Ik zou mensen passeren door namen te gaan noemen, want ieder heeft zich op zijn of haar manier tot het uiterste ingezet. Voor Franse begrippen is hier iets onmogelijks gedaan. Harm en Jacob staan samen met Stephan op woensdag in stek 3 als hij vraagt: 'Wat moet hier nog gebeuren?' Ze maken een opsomming, en hij schudt zijn hoofd. Dat lukt nooit voor zaterdag. Tegelijk roepen ze: 'Wat niet', en schieten in de lach. Als zaterdagmiddag de gasten arriveren staat er een bloemetje op tafel en zijn de bedden opgemaakt. De mensen weten niet dat de voegen nog maar net gedroogd zijn.

Prioriteit

Op dit moment heeft de hoogste prioriteit de douche-/toiletgebouwtjes bij de chalet-nature. Alle begin is moeilijk. Nu de eerste unit klaar is, zijn er al veranderingen doorgevoerd voor de tweede. Waarschijnlijk zal daar ook wel weer wat veranderd worden zodat de laatste perfect is. We proberen ze voor zo laag mogelijke kosten te maken; zo komen de toiletpotten en de wasbakjes van mijn maat Jelle Kapitein (de Keppel). Hij had ze over en wij konden ze goed gebruiken. Harm heeft vorig jaar zeven kolossale bomen gekapt, en daar hebben we planken van laten zagen. Dat was net genoeg om vier huisjes van te bekleden. Dit jaar zijn er nog wat bomen gekapt, en hier laten we balken, balkjes en planken van zagen. 

Vijftig euro

Als ik ze bij de zagerij breng, word ik nog steeds als 'monsieur hollandé, non français' begroet. Het is een joviale man, die me al wel tien keer heeft laten zien dat zijn hond kunstjes kan. Hij gaat in de kleermakerszit zitten en de hond rent over zijn schouder van links naar rechts, en zo doet hij een ritueel van vijf of zes kunstjes achter elkaar. Hij begroet me, en vraagt: wanneer moet het klaar. Gisteren! Ik zeg morgenochtend. Hij schudt zijn hoofd en zegt morgenmiddag. Ik geef hem een hand en zeg 'Oké, morgenmiddag'. Als ik de andere dag kom, ligt alles gezaagd op een stapel buiten op het terrein. Hij laadt het op de auto, en ik vraag hem: 'Wat kost het?' Ik ben vrij goed in hoofdrekenen, maar de berekening die er op een plank wordt losgelaten begrijp ik in de verste verte niet. Na vijf minuten rekenen en aan zijn kin krabben zegt hij cinquante euro, oftewel vijftig euro. Ik betaal hem snel voor hij zich bedenkt. Vier dikke bomen van vier meter voor dat geld?

De operatie

We gaan voortvarend aan de slag. Ik ben aan het werk geweest bij een Urker ondernemer die woningen kant en klaar in de fabriek bouwt, ze ter plekke neerzet, en gelijk bewoond kunnen worden. Dit principe hanteren wij nu ook: we bouwen ze bij de schuur, maken ze helemaal af en zetten ze compleet op hun plek, dat is het streven. Zo gauw we toe zijn aan het tegelwerk en de pannen erop, kijken we eens bedachtzaam naar de bandjes van de aanhanger. Ze lijken te bezwijken onder de zware last, dus besluiten we om die laatste handelingen maar op de plek zelf te doen. De eerste die we gaan plaatsen is het verste weg: over de brug, tegen een heuveltje op, over de helling van het meer, door het kastanjebos en dan achteruit de stek op. Dit is sneller gezegd dan gedaan; de hele operatie duurde voor de 900 meter die we moesten afleggen anderhalf uur en we slaakten een zucht van verlichting toen we aankwamen. 

Het afladen ging op een zeer oude manier: je zet een kabel aan de dichtstbijzijnde boom, doet er een takel aan en takelen maar. Dat zou zo gaan, ware het niet dat het gebouwtje inmiddels 1000 kilo woog. Uiteindelijk is het gelukt met veel man- en vrouwkracht en staat hij op zijn plek. Volgende week komen hiervoor de eerste gasten, ik hoop dat de voegen dan droog zijn.