Het geheim? De liefde!
Haar tongval werd nooit Urkers; ondanks de vijftig jaren die ze al op het dorp woont, klinkt er onvervalst Volendams in de gezellige woonkeuken aan de Pinkstersbloemstraat. Wanneer het over de kinderen en kleinkinderen gaat beginnen niet alleen Hille's ogen, maar ook die van haar man Piet Kuijt te glimmen. De Scheveninger avonturier en zijn Volendamse schone vonden hun thuis in 1972 op Urk. Het geheim voor een vijftig jaar lang gelukkig huwelijk: 'geven en nemen en bovenal: de liefde!'
Na een lange werkweek in een bonthandel aan de Amsterdamse Keizersgracht was de 18-jarige Hille blij als ze met de bus Volendam weer inreed. Warempel: daar stond die 'Scheveninger Urker' Piet ineens op het station te wachten. ,,Mijn zus zei: schouders recht en de bus uit, die zit daar voor jou'', vertelt Hille, ,,We waren nog maar één keertje samen uit geweest, toen ik een paar weken eerder bij mijn zus Griet op Urk was. En nu zat hij ineens op het station.'' Diezelfde dag schoof de 20-jarige Piet Kuijt aan tafel in huize Zwarthoed. ,,Ik had een weekje vrij en ben wat avontuurlijk aangelegd. Ik wist dat Hille op vrijdag thuis zou komen van haar werk, dus dacht: weet je wat ik ga gewoon die kant op. Met de Urkerboot en dan vervolgens het treintje naar Volendam. Bij Hille's ouders werd ik met open armen ontvangen. Lieve mensen waren dat.''
Van een klein huisje achter de Scheveningse visafslag was Piet als 13-jarige met zijn ouders en de vier jongere kinderen naar Urk verhuisd. De visserij op Urk zat in de lift en Piets vader Dirk haakte aan met de Urk 42. Voor Piet stond het laatste jaar visserijschool op het programma; van klaargestoomd worden voor de haringvisserij met een grote trawler maakte hij vlot de omschakeling naar boomkorvisserij, mede dankzij Willem Kramer, schipper van de UK 111. ,,Ik heb me vanaf dag één thuis gevoeld, ook tussen de jongens op de visserijschool. Urkers verstaan kon ik snel en ik liet me niet zo makkelijk in de maling nemen. We kregen een enorm huis aan de Herenkamp, wát een verschil met Scheveningen.''
Glunderende gezichten als het gaat over de trouwerij afgelopen 10 juni vijf decennia geleden. In De Luifel in Emmeloord verzamelden zich Urkers, Volendammers én Scheveningers. ,,De moeder van Hille in dracht en mijn grootouders in het Schevenings. En gezellig dat het was! Fantastisch.'' Via via kon het stel een huisje huren in het oude dorp. ,,Ook zo typisch Urkers: het huisje was eigendom van een bevriende slager. We mochten het voor een prikkie huren, als we de boodschappen dan ook maar bij hem haalden.''
Piet had inmiddels de overstap gemaakt naar Smit Rotterdam; de hang naar avontuur was groot. ,,Ik ben wereldwijd overal geweest, altijd op het water en heb echt van die tijd genoten.'' Hillie zwaaide Piet op maandagmorgen uit, pakte haar koffertje in en nam een kwartiertje later haar intrek bij zus Griet, op de Grote Fok. ,,Ik vond er niets aan, zo alleen in dat huisje.''
Na drie maanden kon het stel zijn intrek nemen op de Pinksterbloemstraat 17. De kinderen Sijmen en Anja werden er geboren; wat een vreugde. ,,Opeens kwam er een telefoontje: zou je in de vis willen werken? Hé? In die tijd was het nog gebruikelijk dat als een vrouw trouwde, ze stopte met werken.'' Samen met zus Griet ging Hille aan de slag bij Northseafood en later Hakvoort; ze genoot! ,,Heerlijk om bezig te zijn. Momenteel maak ik nog altijd schoon in 't Haventje. Laat mij maar lekker aan de gang zijn.'' Dat begrijpt Piet helemaal; na zijn vervroegde pensionering vanwege een fusie van het bedrijf, kwam hij aan de wal te staan, maar helemaal niet werken, nee daar begon hij niet aan. ,,Ik ben liever lekker bezig. Voel me veel te fit om achter de geraniums te gaan zitten. Ik help nu hier en daar nog wat op de box, ben soms oppasser op een schip en sport twee keer in de week met een groepje 'ouwe mannen van 70' bij Shapers. Heerlijk. Verder loop ik veel. Wacht, ik laat je even de gumpen zien die ik van mijn dochter kreeg, die lopen zo lekker, ze zijn al helemaal af...''
Ontspanning vindt het stel ook in het toeren met de camper. Vaak lange reizen naar het buitenland, maar nu zijn ze net terug van Scheveningen, waar in betere tijden zaterdag Vlaggetjesdag gehouden zou worden. ,,Maar er valt weinig te vieren. Wát een tijden. Je zou er moedeloos van worden.''
Feest was er wel in het jubileumweekend. ,,Toen we de kinderen en kleinkinderen vroegen wat ze leuk zouden vinden, riepen onze vijf kleinkinderen in koor: Volendam! We hebben twee huisjes gehuurd, de hele familie bij elkaar. Wat was dát genieten!''
