Strijd de goede strijd
Handelingen 5 : 12-42
Handelingen 5 : 29b
'Men moet Gode meer gehoorzamen dan de mensen'
Handelingen 5 : 39c
'Het mocht eens blijken, dat gij tegen God strijdt'
Na Pinksteren staan we graag stil bij de ontwikkelingen rond de eerste gemeente. Die gemeente groeit en er gebeuren grote wonderen. Door genezing naar lichaam en geest wordt de heilbrengende invloed van Jezus krachtig bewezen. Die kracht vraagt wel een oprecht en eerlijk belijden. We zien in het boek Handelingen -net als nu - dat voor sommigen juist die radicale levenshouding een belemmering vormt.
Gelukkig laat Gods werk zich niet keren of inperken. Van heinde en ver komen mensen om bevrijding en genezing en zij worden allen genezen. Dat was toen, maar ook nu blijft de eerste roeping van kerk en gemeente Gods werk handen en voeten geven.
Dat vraagt overgave en inzet in het besef, dat wie in de schuilplaats van de Allerhoogste een plekje vindt, mag zingen: ‘mijn leven is genezen en vergeven alle schuld.’ Wat een vreugde wanneer we zo Gods liefde mogen uitstralen. Ook al wekt dat jaloezie en tegenstand. Wat er ook gebeuren gaat: loof de Koning tot Hij ons thuis roept. Wat een zegen dat de HEERE daarvoor Zelf garant staat en Zijn beloften vervult, juist als de tegenstand sterk is.
De apostelen en de geloofsgetuigen van alle eeuwen hebben het ervaren: de HEERE maakt Zijn gevangenen los. We kunnen lezen dat Gods boodschapper de apostelen bevrijdt, zodat ze vol vreugde hun opdracht in de praktijk kunnen brengen: ze spreken de woorden van het Leven. De woorden van de Levende die de verdrukten recht verschaft. Wat gelukkig als we zo’n Helper kennen en volgen.
Ondertussen zitten de tegenstanders met de handen in het haar. Woorden kun je ontkrachten, verhalen wegvertalen, maar deze wonderlijke en echte bevrijding is niet te weerleggen. Zelfs gesloten deuren kunnen de goede boodschap niet tot zwijgen brengen. Dan moeten wij ons nu wel de onvermijdelijke vraag stellen: tot welke groep behoren wij? Staan we verlegen met de situatie van onze dagen of getuigen we van Gods bescherming?
Ook nu roept de boodschap van omkeer en inkeer immers veel weerstand op. In Handelingen lezen we, dat de leiders zo’n radicale oproep gevaarlijk vinden voor de toestand in politiek en religie. Dat is nu echt niet anders, tenzij de kerk haar profetische opdracht verwaarloost.
De hogepriester van toen, de leiders van kerk en staat door de eeuwen heen hebben er terecht op gewezen dat gehoorzaamheid aan de overheid van het grootste belang is. Ook de Bijbel spreekt daarin duidelijke taal, maar... dan moet de overheid wel als een goed huisvader zorg dragen voor de onderdanen. Dat geldt voor orde en welvaart, maar meer dan dat voor het welzijn in tijdelijke zaken en de dingen van Gods toekomst. Wie door Gods Geest geroepen is, heeft aan alle politieke praat geen boodschap. Er is een betere boodschap: Gods heilsplan in Christus Jezus, de Ene weg die in waarheid naar het leven leidt.
De apostelen zeggen het helder: waar de boodschap van het heil wordt gemuilkorfd, mogen we de goede strijd niet opgeven. We moeten God meer gehoorzamen dan mensen.
In Handelingen en gedurende de hele geschiedenis lijkt het soms of het goede nieuws definitief de mond wordt gesnoerd. Ook hier dreigt dat, maar de HEERE regeert. Hij gebruikt de autoriteit van Gamaliël om alles in het juiste perspectief te zetten. Kort samengevat luidt zijn oordeel: de tijd zal het leren. Die uitspraak maant tot een voorzichtigheid die voor alle tijden van belang is. Bezint eer ge begint, want het mocht eens blijken, dat je tegen God strijdt.
Als iedereen zich daar aan had gehouden, was de bekeringsweg van Gamaliëls leerling Paulus misschien minder heftig geweest.
Laten we die les samen leren en kritisch kijken naar onze houding: hoe gebruiken wij de kennis van Gods Woord? Belemmeren we ‘de wereld’ het uitzicht op Gods plan? Maken we het anderen soms al te moeilijk? Wat is onze reactie als de tegenstand uitloopt op (lijf)straffen?
De apostelen danken onder dat alles en... dragen de boodschap van Jezus verder. Wat doen wij?
Ds. G. Oberink