Papieren tijgers en rietjes
Bij de finish van de avondvierdaagse stond een ijstub met capri-sun's, die door het warme weer was verworden tot een grote bak water, waarin de capri-sun's ronddobberden. Geen ramp, ware het niet dat je een capri-sun moet openprikken met een rietje. En die zijn tegenwoordig van papier. Een doorweekt zompig rietje in een capri-sun proberen te prikken — terwijl een paar jengelende kinderen dorst hebben — is geen succes.
Het verbod op plastic rietjes is één van die maatregelen waarvan ik denk: gaan we hier nu de wereld — of schildpadden — mee redden? Hoe verhouden een paar rietjes zich met de vele zakken plastic die ik aan de weg zet? Welk probleem wordt er écht mee opgelost?
Papieren rietjes zijn het resultaat van symboolpolitiek die de echte problemen niet oplost, maar wel het idee wil geven dat er iets opgelost wordt.
Ik denk dat papieren rietjes druppels op een gloeiende bol zijn. Zeker zolang bedrijven als Shell het lef hebben mij wekelijks de vraag te mailen of ik bij mijn volgende tankbeurt een Snickers wil of toch maar de CO2 compenseren? Shell — een van de grootste vervuilers ter wereld — wil een goede beurt maken door mij een schuldgevoel aan te praten. Terwijl in tegenstelling tot ik, zij er wel écht wat aan kunnen doen; doe dat gewoon en hou die Snickers.
Natuurlijk moet je als individu doen wat je kan. Zeker. Plastic en CO2-uitstoot moeten teruggedrongen worden. Maar sommige thema's zijn nu eenmaal groter dan individuen.
Zoals het stikstofplan. Het is de onmogelijke en onhandig gepresenteerde uitkomst van het regeerakkoord. En een directe bedreiging voor de levenswijze van de boeren. Dat kennen we op Urk. Maar de boeren zitten blijkbaar niet te wachten op een musical (‘Boerderij in de verte’) of een tv-programma (‘Eens ging de boer hier tekeer’) die over 80 jaar het verhaal vertellen over de nieuwe voorgestelde werkelijkheid. Dus volgen er protesten. Begrijpelijk! Over de protestvorm moeten we denk ik wel wat afspreken in Nederland. Want een zakdoekje dragen is wat anders dan het land blokkeren. En als we dat laatste goed vinden, dan moet iedereen dat mogen. Ook bewegingen waar je het niet mee eens bent.
De protesten spreken veel mensen aan. Ook vissers willen hun solidariteit uitspreken door een brug te blokkeren. Het is knap dat er duizenden boeren op de weg zijn, en er alleen veertien visserlui worden aangehouden. Boeren en vissers zijn niet gelijk, dat is duidelijk.
En ik heb trouwens geen trekker gezien toen
de pulsvisserij de nek werd omgedraaid,
maar dat terzijde.
In alle commotie is het me nog steeds niet
duidelijk wat er nu moet gebeuren: nieuw
stikstofplan, geen plan, iets daartussen-
in? De gemoederen moeten eerst kalme-
ren, dan moeten de boeren aan tafel mee-
praten en het bekende compromis moet
gevonden worden. Voorwaarde is wel dat
eerst het échte probleem eenduidig wordt vastgesteld. Want niemand heeft wat aan
een zompig rietje. Jan van den Berg