Thuiskapster
Vanaf onze trouwdag werd ik al snel thuiskapster. Door verre reizen en het kortdurende verblijf tussen de reizen door in Holland, was het vaak druk en rommelig. En als je man niet graag naar de kapper gaat, staat een kappersafspraak vaak onderaan, of helemaal niet op de to-do-lijst. Zodoende knipte ik de kinderen ook zelf en had enkele dagen voor het onderstaande verhaal de jongens geknipt. Zien doet volgen...
Toen was ik dus aan de beurt. Zonder afspraak. We waren aan het varen. Het was een paar weken na de bevalling van de tweeling. Zo rond een uur of vier in de middag. De tweeling had net een voeding op en lag weer in hun bedje. Eline en Marijke, drie en twee jaar oud, waren heerlijk aan het spelen, maar omdat juist die twee dames nog wel eens voor spontane verrassingen konden zorgen, ging ik wel even op de bank liggen, maar was NIET van plan om in slaap te vallen.
Dat liep iets anders. Natuurlijk sukkelde ik wel in slaap en werd wakker van een felle pijnscheut op mijn hoofd. Te diep in slaap, dus totaal niet alert, wreef ik eens op mijn hoofd, maar sliep nietsvermoedend verder. Tot er weer zo’n felle pijnscheut door mijn hoofd ging. Ik schoot overeind, wreef weer eens flink met mijn hand langs het zere gedeelte van mijn hoofd en hield er een hand vol lange slierten haar aan over, die tussen mijn vingers door op de grond dwarrelden.
Van achter de leuning van de bank keek Eline me lief glimlachend aan, zich van geen kwaad bewust, haar duim en wijsvinger onhandig tussen het schaartje geklemd. Schaar? Zo’n blikken ding in de vorm van een clown, die je voor 1 gulden bij de Wibra kon kopen. Een schaar voor papier bedoel ik dan hè. Een snelle blik op de klok deed me beseffen dat deze slaap- en knipbeurt binnen tien minuten geklaard was. Ik haastte me naar de spiegel. Daar stond ik dan, tja, niks eerlijker dan een spiegel. Die liet me zien wat de schade was. Het zweet brak me uit. Verschillende, nee, een heel gebied sprietjes van een centimeter lang, waar je net niks mee kan en die dwaas omhoog staken, tot plukken van een cm of vier, en her en der nog wat langere plukken. Vergelijkbaar met een in laagjes geknipte pony, met verlengde stekeltjes.
Omdat ik op mijn rechterzij lag was de schade alleen maar aan bakboord. Aan stuurboord was alles nog in fatsoen, om maar even in schipperstaal te blijven. Man man... ik besloot naar de stuurhut te gaan om bij Hilbrand mijn verhaal te doen.
Via de marifoon maakte hij een praatje met een andere schipper, stokte zijn verhaal, keek in de eerste instantie verschrikt... maar schoot toen in een luide lach en maakte de buurman deelgenoot van de hele gebeurtenis. Eline en Marijke kwamen ook maar eens in de stuurhut kijken wat er toch allemaal loos was. Vanwaar die commotie? De onschuld zelve. Ik zuchtte en legde me er maar bij neer, het was toch niet meer terug te draaien. Ik mompelde nog zoiets dat we de eerste maanden alstublieft maar in Duitsland moesten blijven.
Weer terug in de roef, zag ik hoe Eline alles netjes voorbereid had, er stond een emmertje, gevuld met de lange afgeknipte slierten haar naast de leuning van de bank, en daarnaast haar stoeltje. Het schaartje? Dat lag als stilleven op de leuning.