Speksteenkachel
'U schrikt misschien een beetje van deze kleur maar, geloof me, op de muur kleurt hij heel anders. Wij hebben daar ervaring mee.' Goed van vertrouwen en trappelend van ongeduld start ik die middag meteen met verven. Beginnende alarmbellen duw ik weg. Ook de geluidjes van afschuw van mijn jongste veins ik niet te horen. Zekerheidshalve stop ik na een tijdje en verf, vooral om mezelf te overtuigen, ook een ander stukje muur waar het licht net anders valt. De klusjesman komt een klein uurtje later binnen om wat af te maken. Indringend kijkt hij naar de voorheen witte muur en dan naar mij. 'Wiet je ut ziéker!?', is alles wat ie zegt.
In het vroege voorjaar gingen manlief en ik op pad. Op zoek naar een paar stevige buitenstoelen. Echter totaal onverwachts stuiten we op een kachelzaak. Al jaren heb ik een diep gekoesterde, maar wel prijzige wens. Een speksteenkachel. Ooit wil ik die hebben. Onze eigen inbouwhaard was inmiddels hier en daar door de tand des tijds (of door azobé hout) kromgetrokken. Voor we het weten lopen we weer buiten, met een afspraak op zak en min of meer een kachel in bestelling. Ik heb eens een collega gehad die zijn vrouw een leeslamp voor haar verjaardag gaf. Een economisch verantwoord cadeau, zo dacht hij. Echter voor hij het wist moesten het behang, de gordijnen, de vloerbedekking en ten laatste het bankstel aangepast worden aan de kleur van de nieuwe leeslamp. Zo ongeveer vergaat het ons ook. De inbouwhaard wordt uitgebroken en daar blijft het niet bij. Als we toch moeten verven, waarom geen nieuw kleurtje proberen? Met onze jongste, die verrassende inzichten heeft, bepalen we de kleur. En dat komt krek. Met een stapel staaltjes van verschillende verfspecialisten kom ik thuis. Daar blijven er twee van over. Na een weekend dubben, hakken we de knoop door. We gaan voor de warme kleur. Inmiddels zou ik beter moeten weten, door ervaringen uit het verleden. Echter ik vertrouw de vrouw achter de mengmachine. Zelfs als ze me een blik gunt op de gifkleurige verf. Die helaas niet warm op wil drogen maar ons de hele avond vanaf de muur heftig aanstaart. In de vroege ochtendgloren sluip ik naar beneden, in de hoop dat de nacht een wonder heeft verricht. Helaas.
Afgelopen week is de speksteenkachel geleverd. Buiten laat de opwarming het behoorlijk afweten waardoor ik hem het liefst direct en volledig wil uittesten. Maar geduld is het devies. De gebruiksaanwijzing leert dat we de kachel exact tien (!) keer op correcte wijze moeten instoken met minimaal hout en daarna volledig laten afkoelen. Mijn huisgenoten houden argwanend hun pyromane stoker in de gaten. Ik word zelfs nagerekend. Wat vast wel een reden heeft. In mijn jeugd ben ik verpest met een kachel die meer roodgloeiend was dan zwart. Ik begin pas te leven met een temperatuur boven de 22 graden, terwijl onze overheid de binnenthermometer graag ziet dalen naar 19. De Voorzienigheid weet dat ik dat niet trek en liet ons in het vroege voorjaar al voorsorteren op de huidige situatie. De kleur op de muur moet ik echter wel zelf oplossen. In allerijl doorloop ik diverse digitale kleurenstudies. De volgende dag breng ik mengend en vervend door. Op enig moment heb ik meer kleurschakeringen op de muur dan een verfspecialist in de winkel. Maar de aanhouder wint. De muur heeft de juiste teint en mijn tien dagen zijn zo goed als voorbij.