Een boodschap
Ik heb het druk met het maken van kombuisjes. Wat zijn nu weer kombuisjes? De ouderwetse hooimadam in een modern jasje. Vroeger werd de hooimadam gebruikt om je eten in te laten garen. Zo ook de kombuis, alleen de naam is anders. De naam kombuis ontstond door mijn niet te vergeten schippersleven. De kombuis aan boord, denkend aan mijn ouderlijke schip, de Frapie, waar we een kleine keuken hadden, een ruimte waar het altijd zo knus en behaaglijk warm was. We konden er maar net met elkaar zitten; ’s avonds breide mijn moeder, ik zat met een of andere hobby voor me en mijn vader las een boek. De radio stond nogal eens aan, met een hoop geruis, luisterend of broer een berichtje vanaf zee deed. Vaak stond er al een pannetje vlees te sudderen voor de volgende dag. Voor toen gewoon, maar nu niet meer voor te stellen, hing er een grijze waas van sigarettenrook. Hoe dan ook, het straalde gezelligheid uit. Een warme herinnering.
Maar wacht… ik had het over een andere kombuis. Door de hoge energiekosten is er een grote vraag naar kombuizen. Zo’n 30 procent of soms wel meer besparen op je energiekosten tijdens het garen van je kost, is in deze tijd alleen maar meegenomen. Verschillende mensen twijfelen en staan er eerst een beetje sceptisch tegenover. Hoe kan nu iets gaar worden dat niet op een warmtebron staat. Maar het werkt! Dat wordt doorverteld, niks is beter dan ervaring en mond-tot-mondreclame.
Sommige mensen benaderen je op een andere manier omdat ze toch wel belang hebben bij een kombuis. Iemand appte of ze het patroon mocht hebben. Een andere vrouw die ik vorige week bij Albert Heijn tegenkwam begroette me: ‘zeg, ik bekijk je status zo vaak en zie dan die ‘kookzak’ voorbij komen, super joh, ik heb er vorige week een besteld en die kwam toevallig vandaag binnen. Als we van de week samen even een bakkie doen, moet jij me maar even uitleggen hoe ik die het beste gebruiken kan’.
In beide gevallen dacht in de eerste instantie: ‘bekijk het even’. Maar pas kreeg ik een boekje, het heet: ‘In Zijn voetspoor’. Ik las het, sloeg af en toe een stukje over, las soms iets dubbel, moest wat aan de sfeer wennen, ik kan slecht lezen als het om me heen rumoerig is. Maar de boodschap bleef hangen, en daar gaat het om: Wat zou Jezus doen?
Vorige week nog zo’n voorbeeld waarbij ik gelijk weer aan het boekje moest denken. We gingen naar de stad, shoppen voor winterkleding. Liepen een winkel binnen waar genoeg keuze was. Maar krek wat we zochten hadden ze niet. De eigenaar van de winkel gaf een tip, in dezelfde stad was een winkel, waar het gezochte waarschijnlijk wel te koop was. Hij zocht het adres op en keek zelfs nog even na of die winkel op koopavond ook open was. We bedankten hem vriendelijk, vertrokken en zeiden buiten eendrachtig: 'wat een mooi gebaar, iemand naar de concurrent sturen. Zo’n man gun je een hoop klandizie.
Het leven is niks anders dan afkijken, informeren en kopiëren. Daar doe ik zelf ook aan mee. Ik bedoel maar, als die vrouw van de week om een bakkie komt, kan ik het niet laten, en hoop ik haar gewoon uitleg te geven over het gemak en het garen van vele, eigenlijk alle, maaltijden in de kombuis. Maar vaak aan de boodschap denken.