Gastvrijheid
Het is even zoeken voordat we de kerk vinden. Het moderne gebouw is niet onmiddellijk als kerk herkenbaar. Maar als we ergens wat donkere mensen naar binnen zien gaan, weten we dat we goed zitten. We gaan op bezoek bij een Eritrese pinkstergemeente. Met z’n zevenen zijn we, vijf Eritreeërs en twee Nederlanders. Al voor we het gebouw binnengaan worden we met een handdruk welkom geheten. Binnen kijk ik even rond om uit te vinden waar we terecht zijn gekomen. We hadden alleen maar een adres. Ik vermoed dat we in een moderne katholieke kerk zijn beland. Een wijwaterbakje bij de ingang naar de kerkzaal wijst die kant op. Als ik later op internet ga zoeken blijkt het een oecumenische geloofsgemeenschap te zijn. Katholiek en protestant. In de middag kunnen er dus pinkstermensen terecht. De dienst begint om 2 uur, maar dat werkt in deze cultuur een beetje anders dan bij ons. Het is meer een startsein. We beginnen met ongeveer 15 mensen. Het aantal zal de komende uren oplopen tot ver over de honderd. Wanneer begint zo’n dienst echt? Als je binnenkomt. Je gaat dan bidden. Sommigen zitten daarbij op hun stoel, anderen knielen voor hun stoel, weer anderen lopen biddend heen en weer. We laten de orde van dienst verder rusten. Ik wil focussen op de gastvrijheid. Zijn we welkom? Horen we erbij? Het blijft niet bij de handdruk bij binnenkomst. Ergens tijdens de dienst krijgen we een microfoon in onze handen gedrukt. We mogen even wat zeggen, wie zijn we en waarom zijn we gekomen. Na afloop van de dienst is er koffie en thee en iets te eten. Verschillende mensen spreken ons aan.
Het is deze week ‘de week van de gastvrijheid’. Als ik het goed begrijp, hebben een paar christelijke organisaties dat besloten. Bij zo’n week hoort natuurlijk een competitie. Bijvoorbeeld: welke kerk is het meest gastvrij. Er zijn mensen het land ingestuurd om onaangekondigd kerken te bezoeken en zo aan den lijve te ervaren hoe het erbij staat met de gastvrijheid. Er wordt gekeken naar de ontvangst, de openheid tijdens en na de dienst. Een Haarlemse gemeente is uitgeroepen tot de meest gastvrije gemeente. Ze ontvingen een oorkonde voor ‘de meest gastvrije kerk van 2022’. Hun score was 9.8, (alleen God is volmaakt, zei de meester vroeger al). Er is wel een behoorlijke portie naïviteit vereist bij dit soort acties. Eerlijk gezegd heb ik er weinig mee. Maar met gastvrijheid heb ik wel wat.
De Bijbel leert ons dat we de gastvrijheid niet moeten vergeten. We moeten ons erop toeleggen en het praktiseren zonder te morren. En Timotheüs schrijft dat een opziener ook gastvrij moet zijn (1 Tim. 3:2). Uit deze aansporingen blijkt wel dat gastvrijheid niet vanzelf gaat. We moeten even van onszelf afzien en ruimte maken voor de ander. Je zou denken dat de kerk bij uitstek een gastvrije plek is. Helaas niet altijd. Denk even aan je eigen kerk. Maar die Eritreese pinksterkerk uit Amersfoort krijgt van mij een 9.9.
.