Boterhoofden
September 2021. Nederland is boos. Er is een dorp in het land waar jongeren in nazi-kledij minderheden discrimeneren. Het is een incident dat weken nadreunt in de landelijke media. Overal duiken foto’s op van een op de knieën gedwongen ‘Jood’. Het perspectief is verdwenen. Jongeren uit Urk zijn de laatste racisten op aarde en nu, meer dan een jaar later, komt de gemeente daarom met een zak geld om een ‘inclusieve agenda’ uit te rollen.
Inclusief of niet, de pieten waren zaterdag zwarter dan zwart en de mensen die daar problemen mee hebben, waren gaan demonstreren in het meer vredige Staphorst. De Urker jeugd had opnieuw massaal ingeslagen bij FeestwinkelXL.nl, alleen nu waren het geen nazi-kostuums maar pietenpakken. Met karrevrachten pepernoten en presentjes marcheerden ze door de straten en blije kinderhandjes waren gauw gevuld. Het enige dat de pret nog drukte was de tastbare afwezigheid van de pers. Positief nieuws is immers geen nieuws. Pas toen het ’s avonds uit de hand liep op de rotonde wisten de muskieten de weg weer naar ons dorp. Reeds op de kostelijke zondag schreven de Omroepers van Flevoland schande van de escalatie. Ze hadden de gemeente nog om een toelichting gevraagd, maar die wilde ‘vanwege de rustdag’ nog niet reageren. Dat ene tussenzinnetje was natuurlijk geen toeval, dat werd toegevoegd voor de mensen die willen reageren en daar de fantasie voor missen.
November 2022. Via de alternatieve media kreeg ik de oproep mee om opnieuw te komen rellen op de eeuwig brandende rotonde. Ik heb mijn handen gevouwen en gebeden om bewaring. Ik had die middag onze jeugdige pieten zo goed bezig gezien en ik wilde zo graag een keer iets positiefs schrijven. Het mocht niet baten. We kwamen opnieuw in het nieuws als gezag-hatende racisten. Ik wil de gemeente dan ook oproepen om een straatnaambord aan de lantaarnpaal te bevestigen: ‘Poel des vuurs’. Misschien dat we er dan wegblijven.
Ondertussen gaan in Nederland de tv’s aan. Vijfenzestighonderd doden ontsieren het WK. Maar gevoetbald moet er worden. In een poging om zich te onderscheiden van het gastland, mogen de arbeidsmigranten die de opbouw van het hele circus hebben overleefd, meetrainen in het Oranjekamp. De staatssecretaris vergoelijkt de boel door te stellen dat ook in Ter Apel de aardappelpuree wel eens niet te eten is. En daar heeft hij natuurlijk wel een punt.
Terug naar de rotonde. Ik vind het oprecht jammer dat we het weer niet konden voorkomen. Maar het ging om honderd jongeren. En in een land dat zo ‘inclusief zijn’ invult, doen wij het eigenlijk niet eens zo heel slecht.
watwietwillem@outlook.com