Falen?
Voorafgaande aan loopwedstrijden - dat wereldje ken ik een beetje - hoor je lopers vaak dezelfde excuses maken. Het is een legitimatie vooraf om daarna te mogen falen (wat helemaal geen falen is). Ik noem er een paar:
Ik ben eigenlijk niet zo erg lekker.
(Laat dat 'eigenlijk' maar weg.)
Heb al weken niet getraind.
(Kwam je anders een paar keer tegen in je roze (!) trainingspak.)
Had gisteravond een feestje.
(Ik ruik het.)
Onder de 40 ben ik al blij.
(Liep laatst 35 op de WML...).
Loop altijd slecht in de warmte of in de regen of als het koud is.
(En die wind!).
De lijst is eindeloos. De mens is inventief. Maar het heeft natuurlijk geen enkele zin. Er is niemand die achteraf zegt: ,,Wat liep Piet slecht, wel?" ,,Ja, maar Piet kan slecht tegen de warmte.” Nee, zo denken mensen niet. Piet of Alie liep gewoon wat hij/zij die dag kon lopen en dat was prima. Viel de tijd tegen? Nou, dan viel-ie maar tegen, maar laat excuses achterwege.
Overigens spreekt hier geen persoon die een toonbeeld is van 'kom maar op!' Toen de 'black dog' weer een keer aanklopte in mijn hoofd heb ik mijn veel snellere schoonzoon een keer onder mijn (!) naam laten meedoen aan een loopwedstrijd.
Ik denk dat een houding van 'het is wat het is en dat is prima, zelfs als het tegenvalt' een betere mindset is om mee te doen aan een wedstrijd dan je te verliezen in nutteloze excuses die toch niemand gelooft.
Het zal ook wel met mijn karakter te maken hebben. Ik weet het niet. Maar bij sport op de tv heb ik ook altijd een zwak voor de nummer 2, de verliezer, oftewel de net-niet-winnaar. Die heeft vaak een veel mooier verhaal.
Auke Brouwer