Heerlijk avondje
Het begint allemaal met de pet die rondgaat. Er zitten tot dobbelsteenformaat gevouwen briefjes in. Op die briefjes staat een naam en een lijstje met wensen. Er zijn een aantal regels. Niemand mag weten wie er op je briefje staat. Je regelt de cadeautjes moederziel alleen en het gedicht is verplicht.
Ieder jaar vouw ik het briefje open en dan doe ik net alsof ik Ferdi heb. ‘Wat moet jie mit sigaren dan, Freddie?’, vraag ik dan. En hij blijft happen.
‘Dat klopt niet hoor, Willem’, zegt hij dan een beetje in paniek, ‘ik heb geen sigaren gevraagd!’ Je kuunen ‘m zo lekker opdraaien!
Half november was het weer zover. De pet ging rond en theatraal vouwde ik het briefje open: ‘Freddie’, wilde ik zeggen. Maar het stond er echt. Ik haperde wat. ‘Nou et ie echt Ferdi’, lachte Zuun.
Ik hield me groot. ‘Wat moet jie mit sigaren dan?’, vroeg ik nog hakkelend. Het kwam niet meer over. Ik las verder in mezelf: foute kerstsokken, fairtrade chocolade en Suske en Wiske en het Zoemende ei. Dat had ik weer.
De spullen had ik zo bij elkaar. Sokken bij de Hema, stripboek bij de Albert Heijn en dat ei bij de Blokker. Maar het gedicht liep minder goed. Vorig jaar had ik Jannie. Dat was niet zo heel moeilijk. Op ‘Jannetje’ rijmde ‘mannetje, vleespannetje en half kannetje’. Nou, toen had ik inspiratie genoeg. Maar wat moet je in vredesnaam met ‘Freddie?’ Ik heb me suf gedacht. Louw hielp me tegen zijn principes in ook een beetje en uiteindelijk had ik toch vier regels. Het eindigde op: ‘Freddie is vast heel blij met zijn kookwekker-ei’.
Het heerlijk avondje brak aan en onder het genot van een hapje en een drankje pakten we vol verwachting onze presentjes uit. Zelf had ik een busje Gruox, Putoline-spray en een sproeiersetje gevraagd. Voor de brommer. De dichter van het gedicht dat voor mij bestemd was, vond ‘sproeiersetje’ op ‘winkelmandje’ rijmen en ik besloot ter plekke dat ik dat dan volgend jaar ook mocht.
Het is al laat in de avond als Ferdi naast me schuift. Een beetje teleurgesteld toont hij me zijn eivormige kookwekker. ‘Het Zoemende Ei is een vintage stripboek, Willem. Een collectorsitem!’ Er klinkt een licht verwijt in zijn stem.
‘Dan moet je gewoene dingen vragen’, verdedig ik mijn misvatting.
Het blijft lang stil.
‘Weet je,' zegt Ferdi uiteindelijk, ‘doe me volgend jaar gewoon een VVV-bon’. Ik kijk naar m’n busje Axe, gebitsreiniger en douchekop van de Lidl en sla hem op de schouder. ‘Doen mij die dan ok maar, zuun! Doen mij die dan ok maar!’
watwietwillem@outlook.com