Zanzibar
Mijn ouders zijn lekker in Tanzania en we zijn eerst samen op vakantie geweest naar Zanzibar. Voor Leiyan was alleen de reis naar Zanzibar al één groot avontuur. De busreis naar Arusha duurde lang maar hij hield de moed erin. De grote stad met veel mensen, auto's, motors en tuktuks maakte al veel indruk. Snel even wat eten in een restaurant en door naar het vliegveld. Arusha Airport is een klein vliegveld waar je direct buiten aan de landingsbanen zit om te wachten tot vertrek. Voor de kinderen was dit natuurlijk een prachtig schouwspel en ik geloof dat als we hierna gewoon weer naar huis waren gegaan het avontuur al groot genoeg was.
Leiyan had wel duizend vragen, wees alles aan en vermaakte zich met de vliegtuigen die opstegen en landden. Gelukkig maar, want we hadden een uur vertraging. Het vliegen zelf was helemaal geweldig en op de heenweg had hij een stoel naast het raam waar hij uitkeek op ronkende motoren. Terwijl Malliya naast mij in haar stoel met haar pop in de handen in slaap viel, keek Leiyan zijn ogen uit. Waar is uncle pilot? Vliegt het vliegtuig zelf? Waar zijn we nu? Toen we drinken, nootjes en handsanitizer kregen van de steward, scheurde hij meteen het zakje met handsanitizer open en wilde het bijna opdrinken. Gelukkig konden we nog op tijd ingrijpen.
Onderweg naar het hotel viel hij eindelijk even in slaap, maar na wat eten in het restaurant sprongen de kinderen weer in het rond. Dan maar wachten op opa en oma die pas laat zouden arriveren, zodat we ze nog even een knuffel konden geven voordat iedereen in bed dook. In de dagen die volgden genoten we volop van zwemmen in het zwembad en de zee, heerlijk eten, strandwandelingen, relaxen en fijn samen zijn. Even geen zorgen over de koeien die geen gras meer hebben, of alle sponsorkinderen de benodigde schoolspullen hebben, schoolexamens of de regen die maar niet doorzet. Eindelijk weer heerlijk verse vis eten en elke avond onder een warme douche.
Ondanks dat de terugreis met wat hobbels verliep, met opnieuw een flinke vertraging, zijn we ook wel blij om weer thuis te zijn en mijn ouders het leven hier te laten zien. Vrijdag staat onze graduation op het programma en gaan we samen met al onze 46 sponsorkinderen vieren dat onze kleuters de kleuterschool hebben afgerond en in januari doorstromen naar de basisschool. De afgelopen weken hebben alle kinderen op de zaterdagen samen geoefend voor alle dansjes, gedichtjes en liedjes die ze zullen opvoeren. Een drukke bedoening met 46 kinderen, waar ook nog ontbijt en lunch voor gemaakt moest worden. Toch glom ik stiekem elke zaterdag weer van trots als ik de groep zo samen zag oefenen. Ooit begonnen we met het sponsoren van één meisje en nu gaan er al zoveel kinderen naar school. Ze hebben al onwijs veel geleerd de afgelopen jaren en ik hoop dat dit zich nog jaren voortzet. Het was leuk om te zien hoe de oudste kinderen de kleuters hielpen, net alsof we één grote familie zijn.
Het contrast tussen ons leven hier en de vakantie op Zanzibar is enorm. Midden in de droge tijd waarin prijzen torenhoog zijn en mensen soms niet meer weten hoe ze hun vee en gezinnen moeten onderhouden, besef ik des te meer hoe belangrijk het is dat de kinderen die we sponsoren een opleiding krijgen. Zodat ze hopelijk de cirkel van armoede in de toekomst kunnen doorbreken! Voor dat doel geef ik graag het grootste gedeelte van het jaar mijn luxe op.