Kees Ouwehand
Geboren: 3 december 1942
Overleden: 5 december 2021
Kees Ouwehand was een bezige bij met een creatieve geest. De in Katwijk geboren duizendpoot vond op jonge leeftijd zijn draai op Urk, helemaal toen hij Co ten Napel leerde kennen.
Kees was de vierde van vijf kinderen. Hij was een echt moederskindje. Naar school gaan was niet zijn favoriete hobby en het gebeurde weleens dat de politie hem achterop de fiets weer naar de meester of juffrouw bracht. Kees hielp liever zijn vader met zijn haringkar. Vanaf zijn dertiende ging Kees vissen om geld te verdienen. Hij miste zijn moeder tijdens die visreizen, en dat was wederzijds. Op zijn achttiende moest Kees afscheid nemen van haar, een groot gemis voor hem en zijn familie.
Door zijn werk verhuisde hij naar Urk, waar hij in de kost kwam bij Jan en Geertje Hoefnagel. Kees kreeg op 26-jarige leeftijd verkering met Co ten Napel en twee jaar later stapte hij met haar in het huwelijksbootje. Hij werd vader van vijf dochters. ‘De jongens komen vanzelf’, zei hij altijd over het gemis van een zoon. Hij was bijzonder trots op zijn meiden. Kees werkte in de bouw, bij zijn schoonvader Hendricus ten Napel. Maar het buitenleven bleef trekken en hij koos weer voor werk op het water. Door zijn werk in de bagger in landen als Zweden, Arabië en Singapore was hij soms drie maanden van huis. Hij schreef altijd mooie brieven naar zijn vrouw en kinderen en bij thuiskomst bracht hij voor allemaal iets mee, zelfs mooie jurken in de goede maat. Thuis hielp hij mee, met name als er gekookt moest worden. Voor Co werd de keuken verboden terrein; Kees bereidde graag zelf de heerlijkste maaltijden. Gezellige avondjes met familie, ook op de camping, werden door hem culinair verzorgd, met soep en allerlei lekkernijen. Hij hield van samenzijn en daar hoorde lekker eten bij.
Kees nam in 1982 een sprong in het diepe door een viswinkel in Veenendaal te beginnen. Het gezin verhuisde naar Tollebeek. Ze woonden er elf jaar met veel plezier. Zijn tuin was zijn passie en net als in de keuken, kon hij ook hierin zijn creativiteit goed kwijt, met bruggetjes over de vijver, een mozaïek en volières. Zijn muzikaliteit viel eveneens op. Hij speelde onder andere orgel, accordeon en mondharmonica.
Kees keerde wederom terug naar de scheepvaart, als kok. Maar toen hij gezondheidsproblemen kreeg moest hij toch weer aan de wal aan de slag. Hij werkte bij een kippenboer en maaide gras langs de A6. Ondertussen was Kees met zijn gezin weer op Urk komen wonen en hier ging hij later aan het werk als vriesmeester bij Bos Fish. Co had na haar eerste tia’s zijn zorg nodig en Kees bleef dicht in haar buurt. Hij veranderde opnieuw van baan en werd nu taxichauffeur voor kinderen van het speciaal onderwijs. Dit werk deed hij tot zijn zeventigste. Daarnaast hielp hij zwager Tromp ten Napel met het netjes houden van het bedrijfsterrein.
Het overlijden van Co viel voor Kees niet mee. Hij bezocht zijn dochters regelmatig en bracht veel tijd door op de volkstuin en zijn boot. Anderhalf jaar na het overlijden van zijn vrouw, werd hij zelf getroffen door een hersenbloeding. Stilzitten kon hij niet, bij dagbesteding Interakt Contour op de haven vermaakte hij zich.
Kees kreeg thuiszorg en verhuisde naar de Kotter, en later, toen zijn gezondheid steeds verder achteruit ging, naar Talma Haven. Hij voelde zich er snel thuis, door de liefdevolle opvang en verzorging. Samen met de groep christelijke liederen zingen, een beetje spelen op zijn mondharmonica en zo af en toe een bingo – het waren activiteiten waar de dementerende Kees van genoot. Toen hij afhankelijk werd van een rolstoel, accepteerde hij dat snel en genoot hij van de kuiertjes met de zorg of met zijn kinderen. Kees was blij met alles wat hij nog wel kon: een ritje over de haven, loempiaatjes kopen op de markt, een bekkien doen bij boer Zwier, op bezoek gaan bij zijn dochters, naar de zang op zondag, of zomaar even op een terrasje zitten.
Het einde kwam toen Kees eind november plotseling ziek werd. Zijn dochters steunden hem in zijn twee laatste moeilijke weken door voor hem te zingen over hoop en liefde, nu hij dit zelf niet meer kon.