Hallo, ik ben Johannes van Slooten, een zoon van Roel en Janneke van Slooten-Korf. Ik ben getrouwd met Gerdien van Slooten-Kramer en samen hebben we een zoon Elias en we zijn in blijde verwachting van ons tweede kindje.

Sinds vijf weken ben ik voor vier maanden gestationeerd op Curaçao als Algemeen Militair Verpleegkundige, aangeklikt bij een infanterie compagnie van de 11e Luchtmobiele Brigade. Dit houdt in dat ik op medisch gebied, samen met drie collega's (twee geneeskundig verzorgers en een Algemeen Militair Verpleegkundige) verantwoordelijk ben voor 130 man. 

Curaçao, Willemstad

Marinebasis Parera 

Maandag 28 november:

Na de DUB (Daily Update Briefing) met alle commandanten van de compagnie, loop ik richting het gezondheidscentrum van de kazerne. Hier draai ik elke dag (of mijn collega) meerdere spreekuren. Tijdens het gesprek kijk ik naar de klacht of deze beoordeeld kan worden door mij of de arts. Aansluitend krijgt hij advies en zo nodig medicatie.

De eerste patiënt heeft twee diepe wondjes opgelopen in zijn rechter bovenbeen, nadat hij was gevallen op een puntige steen. 

Tijdens de logistieke en opleidingsvergadering geef ik aan wat ik ga meenemen en wat ik nodig heb voor Bonaire. Ik vraag aan de luitenanten wat voor acties/oefeningen ze gaan uitvoeren, zodat ik een inventarisatie kan maken met mogelijke medische ongevallen die kunnen gebeuren. Bijvoorbeeld: er staan veel cactussen in het oefenterrein. De infanterie loopt ‘s avonds laat door het terrein. Het is om 19.00 uur donker. Er is een mogelijkheid dat collega’s een cactusnaald in hun huid krijgen. Ik neem dus extra 5X5 gaasjes, pincetten, alcohol en pleisters mee. 

Dinsdag 29 november:

Aankomende donderdag gaan we met de compagnie naar Bonaire. Hier zullen zij op verschillende niveaus gaan trainen. Dit ter voorbereiding om de status 'uitzend gereedheid' te krijgen. 

Deze weken zijn heel intensief. Aan mij en mijn team de taak om dit medisch volledig af te dekken. Denk aan aanrijtijden. Binnen 15 minuten moeten we bij een slachtoffer zijn. Vooraf moet er dus gekeken worden waar de ZAU (ziekenauto) gaat staan. We kijken op welke locatie de civiele ambulance wel of niet kan komen. Waar in het gebied zit een apotheek of een huisartsenpraktijk. We hebben zelfs contact met de kookgroep die meegaat, vanwege hun koelkast. Hier moet onze medicatie in, omdat het hier te warm en vochtig is. Wij hopen dat er elke dag een griesmeeltoetje naast staat. 

Woensdag 30 november:

Na wat spreekuren en vergaderingen gedraaid te hebben, is het tijd om de ZAU en onze eigen tassen in te pakken. 

De tassen met medische spullen plus alle medicatie die in de ZAU zou moeten liggen brengen we naar de Pelikaan. Dit is een logistiek transportschip dat ons morgen naar Bonaire brengt. De medicatie zal in de gekoelde kamer aan boord geen last hebben van de warmte. Ook wordt de ZAU aan boord beladen van de Pelikaan. In de verte zie ik Fokke Jan Post dit doen. Je komt overal Urkers tegen. 

Bonaire, Kralendijk 

Donderdag 1 december:

Om 06.00 uur verzamelt mijn groep zich bij de eetzaal om te gaan eten. Aansluitend stappen we aan boord van de Pelikaan. Ik heb met een paar collega’s afgesproken dat ze voor het varen bij mij langskomen om cinnarizine te nemen. Een tablet die helpt tegen zeeziekte. Tijdens het afmeren van het schip kom ik maot Fokke Jan Post nog tegen. Klein praatje tussendoor want hij is druk met werkzaamheden. 

Vier uur later arriveren we met de boot op Bonaire. De ZAU wordt van de boot gehaald. Ik wil starten om naar het ziekenhuis te rijden, maar de accu blijkt leeg te zijn. Gelukkig komt Fokke Jan met een quickstarter. Aankoppelen en starten maar.

We gaan even naar het ziekenhuis van Bonaire. We leggen daar contact met het hoofd van de SEH en geven aan wat we hier gaan doen en wat hij van ons kan verwachten. We krijgen een rondleiding in het ziekenhuis, waarin wordt laten zien hoe ze hier te werk gaan. Na het ziekenhuis rijden we naar het oefengebied, waar we meehelpen met de opbouw van het kamp.

Vrijdag 2 december:

Snel nog even mijn camelbak (waterzak) vullen met water en mijn tas pakken. Ik ga met het eerste peloton het veld in, zij gaan contact drills oefenen. Na een aantal kilometers lopen beginnen ze aan hun actie. Veel trainen en evalueren om beter te worden voor een eventuele uitzending. In de namiddag komt er een collega naar mij toe met de vraag of ik naar zijn pols wil kijken. Zwelling, pijnlijk, kan zijn hand nauwelijks bewegen, krachtverlies en asdrukpijn. Snel mijn collega erbij gehaald. om te kijken of hij met dezelfde diagnose komt als die ik heb gesteld. Een paar uur later zitten we in het ziekenhuis op de spoed aan een bekkien, wachtend op de uitslag over de pols. Is hij gebroken?