Diny
Hakvoort-
de Vries
Geboren: 20 juni 1943
Overleden: 28 februari 2022
Haar naam was volledig Urkers en ook in haar doen en laten paste ze helemaal op De Bult. Alleen het feit dat ze geen Urkers sprak was een aanwijzing dat ze geen familie was van andere De Vriesen in haar woonplaats, maar dat haar wieg elders had gestaan. In Kantens om precies te zien, een dorpje bovenin de provincie Groningen. Ze was het eerste kind van Dirkje Wiltjer en Anne de Vries, een buschauffeur. Later zou ze nog drie broertjes krijgen. Het gezin verhuisde toen nog iets meer naar het noorden, naar Uithuizen.
Het was dan ook een enorme stap dat Diny als 14-jarige meid in Ermelo ging wonen. Bij 's Heeren Loo-Loozenoord ging ze in opleiding als verpleegster voor gehandicapten. Ze woonde er intern en haalde in enkele jaren tijd alle benodigde papieren voor het werk, dat haar grote liefde had.
Met een collega ging ze eens een weekend mee naar Urk. Als vanzelfsprekend belandde ze zo op een zaterdagavond in de drukke Torenstraat. Evert Hakvoort stond er ook met z'n moas. Hij was op slag verliefd en kreeg een maot zover dat die aan Diny vroeg of ze een stukje met Evert wilde wandelen. 'Wel als hij het zelf vraagt', was haar kordate antwoord.
Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Een mooie bijkomstigheid was dat Evert tijdens zijn militaire dienst werd overgeplaatst naar de kazerne in Ermelo. Het jaar erop trouwden ze al met elkaar. Ze gingen aan de Karel Doormanweg wonen. Later verhuisden ze naar Wijk 5 en uiteindelijk werd Heerenkamp 12 tientallen jaren lang hun thuis. Na zoon Teun werden dochters Dettie en Marjan geboren, daarna zoon Anne en dochter Coby.
Zoals gebruikelijk in die tijd was ze na haar trouwen gestopt met werken, al hielp ze later nog wel met vis inpakken toen Evert aan de slag was gegaan bij de UVA. En thuis was meer dan genoeg te doen. Diny maakte zelf kleren en volgde daar zelfs een opleiding voor, het hielp daarbij ook dat naaien en breien grote hobby's van haar waren.
Verder gaf ze haar volledige inzet aan de kinderen en de kleinkinderen. Daarbij ging verdriet haar deur niet voorbij. Een kind van zoon Teun overleed al na een dag en dochter Dettie kreeg twee meervoudig gehandicapte kinderen. Toen Willie in 1986 geboren werd, zag Diny door haar ervaring in de zorg meteen dat er iets mis was. Ze deelde dat inzicht in eerste instantie alleen met Evert. Willie werd 13 jaar. Zeven jaar na haar overlijden werd Pieter geboren, die even oud zou worden. In al die jaren stond Diny het gezin onvermoeibaar terzijde. Hetzelfde deed ze toen Dettie getroffen werd door borstkanker en lange tijd onder behandeling was. Ook zij en Evert kregen te maken met ernstige ziekte.
Lichtpunten waren er gelukkig ook volop. In de eerste plaats door de almaar groeiende familie, met uiteindelijk 17 kleinkinderen en acht achterkleinkinderen. Daarnaast waren er de wintersportvakanties waar ze naartoe leefde en erg van genoot. Altijd was Oostenrijk de bestemming. Daar skiede ze graag, om op latere leeftijd over te schakelen op langlaufen. Met een grote ploeg van de schietvereniging werd elk jaar een ander Oostenrijks skioord bezocht. Ook in de zomer ging de reis vaak naar Oostenrijk, maar om het jaar vlogen ze naar de Verenigde Staten, waar dochter Coby was gaan wonen. Tegen de vliegreis zag ze altijd op, maar de vier weken die ze er vervolgens doorbracht, genoot ze echt.
De emoties in haar leven verwerkte Diny in stilte. Ze was ronduit hard voor zichzelf en het woord 'au' kwam niet over haar lippen. Ook niet toen eind 2021 bleek dat ze ernstig ziek was. Ze moest iets gevoeld hebben, maar vanwege de zorgen in de familie had ze waarschijnlijk ook die klachten voor zichzelf gehouden. Een scan wees uit dat de ziekte zich al door haar lichaam had verspreid. Het ging daarna snel. Thuis kwam ze rond oud en nieuw op bed te liggen. Twee maanden later overleed ze, sneller dan verwacht. Een leven vol dienstbaarheid en zelfopoffering was ten einde gekomen.