Jacob Brons
Geboren: 5 november 1934
Overleden: 22 april 2022
Jacob Brons werd geboren in een christelijk gereformeerd boerengezin in Ermelo, hij had vier broers en een zus. Hij wilde veearts worden en doorliep Gymnasium B, maar kreeg de roeping tot het predikantschap. Als 17-jarige werd hij toegelaten tot de Theologische Hogeschool in Apeldoorn. In zijn jaar was hij samen met de veel oudere F. Bakker de enige student; er ontstond een sterke geestelijke band tussen hen. In 1956 werd de 21-jarige Jacob Brons op 1 november bevestigd in zijn eerste gemeente, Mijdrecht, door schoonvader ds. Roos. Een week eerder was hij getrouwd met Hannie Roos. Ds. Brons was de jongste predikant van het land.
Na Mijdrecht volgden Bunschoten, Nunspeet, Veenendaal-Pniël en Urk-Maranatha. Twee gemeenten hadden hun wortels in de Geref. Gemeenten, de twee andere in de Geref. Kerken. Alleen Bunschoten was oorspronkelijk een Chr. Geref. Kerk. In zijn predikantschap stonden inhoudelijke diepgang en pastoraat centraal. Zijn preken waren het resultaat van grondige studie en meditatie. Als pastor was ds. Brons erg trouw met zijn bezoeken. Hoewel hij ook heel bescheiden was, was hij toch ook een echte leider binnen de gemeenten die hij diende en een doordouwer. Hij kon standvastig zijn ('Sta, al is het ook alleen.'), maar zocht ook de dialoog.
Het echtpaar Brons mocht vijf kinderen krijgen (en vele klein- en achterkleinkinderen). Toen in 1978 het beroep naar Urk werd aangenomen, gingen alleen Sander en Hanneke mee naar de Bult. Tijdens de constituerende fase van de nog jonge gemeente ontwikkelde ds. Brons een sterke band met collega Westerink. Binnen het kerkverband werden ze 'het B&W van Urk' genoemd. Jacob Brons hield van de Urkers. Hij keek daarbij verder dan zijn eigen kerkelijke gemeente. De historische ontwikkeling van Urk als voormalig eiland fascineerde hem mateloos en hij schreef twee boeken over de Urker kerkgeschiedenis. Het welzijn van het geheel van de Urker samenleving ging hem aan het hart. Hij zette zich in voor het structurele overleg tussen alle predikanten met het gemeentebestuur over maatschappelijke problemen. Diverse burgemeesters kwamen bij hem over de vloer. Ook was het echtpaar Brons betrokken bij de totstandkoming van de bibliotheek. Toen Urk groeide, bepleitte ds. Brons de komst van de nieuwe Immanuëlkerk als het hart van geestelijk leven in de nieuwbouwwijk. Ook sprak hij de wens uit dat de drie CGK-stromingen op Urk nauwer zouden samenwerken bij mogelijke nieuwbouw in de Zeeheldenwijk.
Binnen het bredere kerkelijk leven zette ds. Brons (Jaap voor familie/vrienden) zich met hart en ziel in: als lid van diverse synodes en met diaconale bestuursfuncties. Ook was hij lang reisleider voor Amicitia en vooral tijdens de Israëlreizen kon hij zijn kennis kwijt. Daarnaast trad hij vaak op als vertrouwenspersoon binnen gemeenten waar problemen waren. Op de Urker Mavo gaf hij met de hervormde collega’s Bos en Tukker enige jaren godsdienstonderwijs. Na zijn emeritaat in 1999 bleef ds. Brons tot zijn 80e preken en gaf hij in vier gemeenten nog catechese. Naast de ouderen, had de jeugd een speciale plek in zijn hart. Catechese hoorde volgens ds. Brons tot de kerntaken van een predikant en daarbinnen had catechisatie met andersbegaafde jongeren zijn bijzondere aandacht waardoor warme vriendschappen ontstonden. Voor zijn brede inzet voor kerk en maatschappij werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Na een druk arbeidzaam leven, waren de laatste jaren een toegift. Om medische redenen moest hij stoppen met preken en werd hij voor zijn geliefden een ander mens: een familiemens. Samen winkelen of naar de kapper met zijn vrouw, eindelijk samen kerken en spelletjes doen met de kleinkinderen. Jacob mocht graag tuinieren en genoot van uitstapjes. Ook besefte het echtpaar dat het een rijke zegen is om op Urk oud te worden. Toen zijn krachten afnamen en kanker op diverse plekken moest worden bestreden, klaagde Jacob nooit. Door een hersentumor kreeg hij moeite met spreken en kwam er een einde aan zijn aardse leven. Te midden van de vele gemeenteleden en alle andere Urkers met wie hij een geestelijke verbondenheid voelde, mag Jacob Brons nu rusten in vertrouwen dat de Christus die hij mocht verkondigen de Opstanding en het Leven mag zijn voor allen die in hem geloven.