Marrie
Hakvoort-
Romkes
Geboren: 14 september 1934
Overleden: 22 juli 2022
Ondanks dat ze het grootste deel van haar leven aan de wal woonde, bleef Marrie in haar hart een echte Urkse. Ze was een dochter van Riekelt Romkes en Trijntje Bakker. Haar moeder kwam uit IJmuiden, waar ze op jonge leeftijd haar echtgenoot was verloren. Zo had Marrie twee oudere halfbroers: Meindert en Gerrit. Haar vader stond op Urk bekend als 'Bartje'. Hij had een kruidenierswinkel in Wijk 4. Na Marrie werd ook Lub nog geboren in het gezin.
Marrie bezocht de lagere school en daarna de huishoudschool. Verder hielp ze al jong in de winkel, waar ze allerlei klusjes deed, maar vooral op de achtergrond bleef.
Ze leerde Jan kennen, een zoon van Hessel en Geertje Hakvoort. Hij maakte indruk in zijn marine-uniform. Ze trouwden in december 1956, waarna ze de eerste tijd inwoonden bij de ouders van Marrie, aan de Damlaan. Ze werd zwanger, maar kreeg te maken met ernstige complicaties, waardoor ze maandenlang in het ziekenhuis moest verblijven.
In de tussentijd kon Jan ander werk krijgen, als brugwachter op Ramspol. Bij deze Rijkswaterstaatbaan hoorde een woning. Terwijl Marrie in het ziekenhuis lag, werd het huis ingericht. Regelmatig kwamen familieleden met voorbeelden naar het ziekenhuis, om Marrie's goedkeuring te vragen voor zaken als behang, vloerbedekking en gordijnen. Uiteindelijk werd in het ziekenhuis van Zwolle een gezonde zoon geboren: Hessel. Ze konden rechtstreeks naar de woning op Ramspol.
In de schaduw van de brug tussen de Noordoostpolder en het nieuwe land, kwam hun gezinsleven tot bloei. Rik en Jim werden geboren. Op mooie zomerdagen lag Marrie met de kinderen op het strandje halverwege de brug. Als Jan op de brug de koffie klaar had, liet hij dat via de omroepinstallatie weten en klom Marrie naar boven.
Marrie was gehecht aan haar eigen plekje. In vakanties en verre reizen had ze weinig interesse. Liever zorgde ze dat thuis alles op rolletjes liep. Ze was zorgzaam en hield van orde: alles gebeurde op vaste tijdstippen. Alleen de hang naar Urk kon haar wel eens uit balans brengen. Dan kwam lijn 141 voorbij rijden en zou ze er wel lopend achteraan willen. Elke week was ze nog op Urk voor familiebezoek en van het dialect kon ze nooit afscheid nemen. Voor de jongens was het wennen dat ze zich op de lagere school in Ens plotseling in het Nederlands moesten uitdrukken.
Handwerken en breien was een zeer geliefde bezigheid van Marrie. Voor de kinderen en later de kleinkinderen, breide ze een toren aan truien. De patronen konden voor haar niet moeilijk genoeg zijn.
In 1984 overleed Jan plotseling aan een hartstilstand. Hij was pas 51 jaar oud. Het duurde een tijd voordat ze bekomen was van deze enorme schok. Na zijn overlijden moest er een andere woning gezocht worden. Ondanks haar liefde voor Urk, werd het toch Ens. Daar waren zij en de kinderen inmiddels toch wel erg geworteld.
In Ens bleef ze altijd op dezelfde plek wonen, totdat ze in 2012 begon te dementeren. Ze verhuisde naar de Hof van Smeden, waar ze blij was dat een deel van het personeel uit Urker meisjes bestond. Met hen kon ze weer lekker Urkers spreken.
Haar karakter was altijd wat stug geweest, maar door de dementie veranderde dat: ze werd vriendelijk, een lachebekje en ze deed wat ze altijd al graag had gedaan: zingen.
Een verhuizing naar Talma Hof was nodig vanwege de voortschrijdende dementie. Het was even spannend om juist in coronatijd die overstap te maken, maar het ging uitstekend. Op haar nieuwe stek had ze nog meer Urker meiden om zich heen en dat vond ze prachtig. In de zomer van 2022 kwam ze ten val en brak ze haar heup. Ze werd geopereerd, maar de nasleep daarvan maakte haar zo ziek dat ze uiteindelijk overleed. Na een bijeenkomst in het Rouwcentrum werd ze op De Vormt verenigd met haar Jan.
Veilig in Jezus' armen.