Het liefst heet
Het begint zodra mijn vuist het papieren handvat omklemt. Mijn voeten beginnen zich gezwind voort te bewegen, terwijl ik intussen bedenk of de inhoud niet eerder af zal koelen door de toegenomen snelheid. Het is zo'n vierhonderdvijftig meter die overbrugd moet worden en vervolgens moet de voordeur in een vloeiende beweging opengaan, de borden uit de lade gegrist, evenals de mayonaise uit de koelkast. Als alles uitgestald voor me ligt, proef ik het eerste stukje patat. Eigenlijk proef ik het niet; ik ben te druk met het volgende in mijn mond te steken. Gauw! Ook de frikandel speciaal mag voorzeker niet lauw worden... EH