Urker achternamen
'PR-opvolging voor borrelaars'. Manlief kijkt mij verwachtingsvol aan. Alsof ik stante pede de oplossing uit mijn mouw schud. Mijn hersens kraken. 'Hoeveel letters?' Het zijn er vier. Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn. Maar er plopt geen enkele logische gedachte op. 'Wat is 1 naar beneden dan?'
'Dadelijk daar'. Ik proef de woorden. 'Dadelijk is zo en daar is er, lepel ik hardop voor. Zo er. Zoer! Past ie?' Ja, we hebben er eentje. Dan begint die borrelaar met een O. Hij denkt dat het Oost moet zijn, maar ik zie geen logische verklaring.
Zo gauw de kerstkrant van Het Urkerland op de mat valt, zoekt hij de achternamenpuzzel, terwijl ik een poging doe die te ontlopen. Niet dat ik hem niet leuk vind. Integendeel. Maar die puzzel neemt elk jaar mijn hele denkvermogen in beslag. Vroeger, toen alles nog heel gewoon was, had je een telefoonboek. Daarmee lagen veel antwoorden binnen handbereik. Maar wie heeft er tegenwoordig nog een vaste lijn. Waardoor dat boek min of meer overbodig is geworden. Behalve met kerst.
Manlief vindt puzzelen leuk. Op zijn manier. Met puzzel en pen installeert hij zich gemoedelijk, wat lekkers binnen handbereik. Hardop leest hij de puzzelwoorden en gaat er blindelings van uit dat ik de antwoorden weet. Als ik in de keuken scharrel of gezellig bezig ben met een Jan van Haasteren, vind ik het allemaal prima. Echter, het lijkt of hij het meest zin aan puzzelen heeft wanneer ik verdiept ben in lectuur. Kribbig door de continue stoorzender wil ik weten wie of er nou eigenlijk aan het puzzelen is! Overigens kan het nog erger. Zijn broer wil van zijn lief ook antwoorden. Maar vervolgens twijfelt hij aan al haar oplossingen of schrijft ze zuinigjes in de kantlijn.
Als ik thuiskom van mijn paardje, vertelt manlief opgetogen dat hij er een paar gevonden heeft. Minder geslaagd werk van Teun is Kale, denkt hij en de dekens op je bed lagen voor de hand. Mohammed met zijn berg was ook niet moeilijk. Met mijn mobiel in aanslag zoek ik naar de overeenkomst tussen Ome, de Neus en De Kromme. Nniet keurig blijkt ook een makkie. Maar dan stopt de wagen. Ik pieker en pieker en val uiteindelijk onrustig in slaap. De hele nacht heb ik het er druk mee, en ik niet alleen. Op kerstochtend sleept manlief de puzzel mee naar zijn moeder. Krijgsberaad onder het bekkien. We komen erachter dat Kale niet goed is, wat wel blijft nog even gissen. Terwijl ik thuis bij het diner een glaasje wijn inschenk zeg ik ongemerkt proost. Proost? Pr voor borrelaars? 'Je had gelijk, het is Oost', roep ik enthousiast naar manlief. Die uiteraard doet of hij de oplossing en de verklaring daarvoor allang wist.
Maar hoeveel uur we daarna ook puzzelen, er volgen geen zinnige antwoorden. En dus start ik een hotline met mijn zus, die doorgaans stukken beter is met deze puzzel. Tot mijn eigen verrassing kan ik haar blij maken met antwoorden. Dat laat zij niet op zich zitten. De rest van de dagen piept en rinkelt mijn telefoon. Maar wel of geen Dom en de aanbidders lijken welhaast een brug te ver. Ik raadpleeg diverse hulplijnen, maar het lijkt of op heel Urk hier de wagen stokt. Onze oplossing ligt inmiddels bij Het Urkerland. Of ik een prijs win, vind ik minder interessant. Ben stiekem alweer benieuwd naar de volgende puzzel.