Loslaattalent
In de trein naar Londen moest ik vorige week plotseling aan hem denken: Van den Brink, leraar Engels op het Emelwerda College.
Het was denk ik 1991, we waren 15 jaar oud en op schoolreis in de Britse hoofdstad. Plotseling nam hij ons apart, ik meen ergens bij St Paul’s Cathedral. Hij drukte ons wat geld in handen en zei: ‘Regel maar een taxi naar Piccadilly Circus.’ In het veilige klaslokaal in Emmeloord hadden we natuurlijk uitentreuren geoefend in het soort gesprekjes dat nodig is om van A naar B te komen in Engelstalige omstandigheden. Maar om het nu ineens in de praktijk te brengen, dat was andere koek. Even later scheurden we echter apetrots in een black cab door de stad.
Voor de rest van die dag werden we losgelaten, met elk een papieren metrokaartje op zak. De dag erop zwermde onze klas uit over het gras op de kliffen van Beachy Head. Van den Brink las eerst in de bus nog wel even een krantenbericht voor over een recent ongeval. En, zo waarschuwde hij: er staan geen hekjes op de rand van het klif, maar dat is alleen omdat Engelsen niet van hekjes houden, niet omdat het niet gevaarlijk is. Daarna keek hij de tientallen pubers na, die toch op z’n minst met eigen ogen wilden checken of die afgrond echt zo diep was. Nu pas besef ik hoeveel talent voor loslaten je moet hebben om zo’n schoolreis te begeleiden.
Dit weekend vroeg ik me af hoe dat met mijn eigen talent voor loslaten zit. Zou ik middenin Londen afscheid kunnen nemen van Dochter 2, mijn reisgenote voor dit weekend? Want ja, ik wilde zaterdagmiddag graag even naar een voetbalwedstrijd en vlakbij ligt een enorm winkelcentrum, waar mijn dochter veel meer interesse in had. Durfde ik af te spreken om elkaar drie uur later weer ergens te ontmoeten?
Nee dus. De zaterdag begon daarom met een winkelmarathon door Oxford Street en Stratford. Ik onderging het sportief en gelaten. Daarna zaten we twee uur op de tribune bij Leyton Orient. Dankzij een flinke portie nacho’s en de onverwachte verschijning van een grote zwerm halsbandparkieten vond Dochter 2 het gelukkig prima uit te houden. Maar toch. Ik was best jaloers op het loslaattalent van Van den Brink.
De inmiddels helaas overleden docent was ook iemand die les kon geven alsof hij er zelf enorm veel plezier in had. Doceren met pretlichtjes in de ogen. Dat helpt enorm als je jonge mensen wilt boeien. Een man die er toch wel aan bijgedragen heeft dat ik nu zelf een deel van de week voor de klas sta.
Bij een Emmeloordse C1000 knikte hij me
later nog eens goedkeurend toe toen hij
me achter een kinderwagen zag lopen. ‘Dat
kun je dus ook al’, concludeerde hij. Onderkoelde, Engelse humor. En weer die pretlichtjes.
Rest alleen nog de vraag of Dochter 2 het eigenlijk wel had aangedurfd om een middag alleen door Londen te struinen. Ik stelde haar de (hypothetische) vraag en ze haalde meteen haar schouders op. Ze zag het probleem niet.
Jelle Bakker