Nieuwe kleuters
Het is een bijzonder jaar, want we hebben nieuwe kleuters aangenomen. Van tevoren hadden we acht meisjes en acht jongens geselecteerd. Op de kennismakingsdag moesten ze samen met hun ouders komen en kregen ze ondergoed, hun sportuniform en schoenen. De juf kreeg een lijst met namen en moest bij het hek staan om alleen de kinderen en ouders binnen te laten van de lijst. Er komen vaak ook andere kinderen en ouders die graag naar onze school zouden willen, maar we kunnen helaas niet iedereen aannemen.
Na een tijdje waren er vijftien kinderen en hun ouders. Nadat ze allemaal ondergoed, een uniform en schoenen hadden, mochten ze gaan spelen met de juf. Dan konden wij vergaderen met de ouders over wat het betekent om een kind in ons sponsorproject te hebben. Ze ondertekenden daarna allemaal een overeenkomst waarop hun verantwoordelijkheden staan, maar ook de regels dat meisjes en jongens niet zullen worden uitgehuwelijkt en dat meisjes niet besneden mogen worden. Voor elk kind willen we hiervoor toestemming van de moeder en de vader, of een andere mannelijke verantwoordelijke uit de familie.
Eén meisje en haar ouders missen we en we hebben geen idee waarom. We besluiten het nog even af te wachten en anders zullen we een nieuw meisje zoeken.
Die avond wordt Mathayo gebeld. 'Het is toch niet te geloven. De vader van dat meisje belde me net en vertelde dat ze al uitgehuwelijkt is. Daarom is ze niet naar de school gekomen vandaag', zegt hij als het gesprek is afgelopen.
Onbegrijpelijk, de toekomst van een meisje van slechts vier jaar is al vastgelegd, voordat ze daar zelf überhaupt enig besef van heeft. De komende jaren zal ze opgroeien bij haar ouders, maar als ze eenmaal groter is dan zal ze trouwen. School zit er voor haar dus niet in. Het raakt ons en het maakt ons boos, maar er is helaas niets wat we hieraan kunnen veranderen.
Doordat het meisje niet meer naar onze school zal komen, is er een plekje vrijgekomen en dat nieuws is snel bekend. Verschillende moeders bellen, komen naar ons huis, of gaan met hun dochter naar de school. Zo is er een vrouw die vorig jaar haar man verloor en die graag haar dochter naar school wil sturen. Ze is nu afhankelijk van de familie van haar man en weet dat dit waarschijnlijk de enige kans is om haar dochter naar school te laten gaan. Ze is standvastig en belt wel honderd keer en komt naar ons huis. Als we een afspraak maken om haar in de school te ontmoeten, komt ze opeens niet meer. De familie van haar man geeft geen toestemming om het meisje naar school te sturen. Ook zij zal waarschijnlijk vroeg uitgehuwelijkt worden.
Een andere vrouw gaat met haar dochter voor het hek van de school zitten. Eerder had ze me al eens thuis bezocht met haar oudste dochter van een jaar of veertien, die al een poosje is getrouwd. Ze is bang dat haar jongste dochter ook vroeg uitgehuwelijkt zal worden door haar man en daarom wil ze graag dat ze naar school gaat. Haar broer, bij wie ze ook woont omdat haar man niet goed voor haar zorgt, staat uiteindelijk garant voor het meisje en tekent de papieren. Er komt nog een ander meisje bij en zo eindigen we met negen meisjes. Ik ben blij dat deze meisjes de kans krijgen om naar school te gaan om zo hopelijk een betere toekomst te krijgen.
Toch denk ik ook nog vaak aan de twee meisjes die helaas geen toestemming kregen. Als onze sponsorkinderen straks naar de middelbare school gaan, zullen zij waarschijnlijk al getrouwd zijn.