Iedereen is anders
Het is inmiddels alweer dertien jaar geleden dat ik begon om het scholenbasketbaltoernooi te organiseren. Twee weken geleden was het weer zover en streden zeven Urker basisscholen voor de hoofdprijs.
Vrijdagmiddag om half twee stonden de eerste kinderen al aangekleed en wel een balletje te gooien. De jongens begonnen. Bij de jongens kom je veel voetballers tegen. Jongens die normaal met hun benen een bal vooruit schoppen. Maar nu mag het alleen met je handen. Dit kan nog wel eens als zeer lastig worden ervaren door die voetballende jongens. Met wat wilde gooien naar het bord valt die bal in het netje of stuitert hard terug. Maar wat je ook duidelijk ziet is dat jongens vaak heel gedreven zijn. Ze willen allemaal heel graag winnen.
Bij de meiden kom je wat meer 'gym-maotjes' tegen. Dit zijn fijne meisjes met een sierlijke houding. Daardoor is dribbelen met een bal niet echt hun ding. Ze maken dan ook veel second dribbels (bal dribbelen, oppakken, bal dribbelen, oppakken). Maar wat duidelijk anders is dan bij de jongens is dat meisjes de bal rondspelen. Zij hebben veel minder de drang om zelf te scoren.
Dan is er nog een groep kinderen. Dat zijn de kinderen die zelf nog niet een sport beoefenen. Ze staan in het veld maar daar is het dan ook mee gezegd. Soms zijn ze zelfs bang voor de bal of het fysieke spel wat basketbal soms ook kan zijn. Liever zitten ze op de bank en moedigen hun team aan terwijl ze een zakje chips eten.
Als laatste heb je kinderen die wel op basketbal zitten. Voorgaande jaren was het nog wel eens zo dat een basisschoolteam hooguit één basketballer had. Tegenwoordig hebben de meeste scholen meerdere basketballers in hun team zitten. Dus wanneer zij tegen een andere school moeten spelen is dit vaak dan ook tegen hun teamgenoot. En dan pas wordt er echt fanatiek gespeeld! Want niemand wil natuurlijk verliezen, laat staan van je teamgenoot!
Dit jaar waren het de Beatrixschool en de Harmpje Visserschool met de meeste basketballers in hun meidenteam. Die wedstrijd was zeer spannend. Ik heb nog nooit zo zulke fanatieke juffrouwen gezien.
Ik kan niet wachten op volgend jaar. Dan zit mijn basketballende dochter in groep acht.
Ri-Janne van den Berg