Heer, wees mijn Gids
Ik was bezig mijn gedachten te verzamelen voor de meditatie in Het Urkerland. Ik was de laatste weken geconcentreerd op de geschiedenis van het volk Israël in de woestijn. Bevrijd uit het slavenhuis, maar nog lang niet thuis - zo mag je het zeggen. Komt het ons trouwens niet bekend voor?
Beneden in de hal waren bewoners en gasten samen om te zingen. Een deur ging open en daar klonk het ongevraagd: Heer, wees mijn Gids. Maar was dat niet wat Mozes vroeg? Is dat niet wat wij allen nodig hebben?
Daar was het volk Israël aan de voet van het Sinaï-gebergte. Ongelofelijk zoals ze geholpen waren door zee en zand heen. Geen mens had hen kunnen tegenhouden. In alle rust had de Here met hen gesproken en toen had Hij Zijn verbond met Zijn volk vernieuwd. Er was nog het nodige te bespreken en dat deed de Here via Mozes. Een rijke toekomst wachtte op hen.
Maar het was nog geen zes weken later of ze voelden zich in de steek gelaten: de Here ver weg en Mozes was verdwenen. Aäron wist de oplossing: het gouden kalf. En met een geweldig feest werd hun toekomst ingeluid. Het leek alsof er nu niets meer fout kon gaan. Ze hadden het in eigen hand!
We kennen het verhaal verder toch? Het is te lezen in Exodus vanaf hoofdstuk 32. Drieduizend mannen dood. Geen kalf meer. Een leven met de Here op grote afstand. Hij had via Mozes doen weten dat Hij nog wel met engelen hen onderweg wilde verzorgen, maar meer zat er niet in. Wat wil je met een ‘hardnekkig volk’?
Toen was daar alleen nog maar Mozes en een primitieve tent ver buiten de legerplaats. Daar wilde de Here Mozes ontmoeten. In een paar woorden vertelt Mozes ons wat hij allemaal gezegd heeft: Here, U heeft van genade gesproken. Daarom durf ik het te vragen: Maak mij toch Uw wegen bekend. Anders gaan wij niet verder. Want zelfs met een engel zullen we het niet redden.
Toen gebeurde het wonder: de Here zei dat Hij doen zou wat Mozes vroeg voor het volk dat de Here aan hem toevertrouwd had - over genade gesproken!
Een mens kan er met zijn verstand niet bij. Inmiddels is het alweer jaren later. Al die tijd heeft de Vader in de hemel gebruikt om de beloofde Gids ons te schenken. Het werd steeds meer duidelijk dat de Vader in de hemel Zijn eigen Zoon daartoe voorbereidde. Het werd daarbij ook meer en meer duidelijk dat genade duur betaald moest worden. Gods Zoon moest daartoe mens worden als wij om het tot in de godverlatenheid te brengen en het daar voor eeuwig kwijt te raken. Toen mocht Hij zich als de nieuwe mens geven in de handen van de Vader die Hem op de derde dag ons terug gaf als de volmaakte Gids.
Elk jaar weer ontvangen wij in onze kerken zeven zondagen waarop wij achter de Here Jezus aan de oude weg naar Golgotha mogen gaan. We moeten goed luisteren naar alles wat gezegd en verklaard wordt. We mogen vragen stellen en uitleg verwachten. En dat alles om niet te eindigen op onze doodlopende wegen.
Here maak mij toch Uw wegen bekend.
En dat niet om daarna te kunnen zeggen: nu weet ik het weer Here, dank U wel en tot ziens. Nee, het is het gebed voor elke dag.
d’ Ogen houdt mijn stil gemoed
opwaarts om op God te letten:
Hij die trouw is, zal mijn voet
voeren uit der bozen netten.
Ds. G. Bos