Annie
Kapitein-Post
Geboren: 30 december 1957
Overleden: 13 augustus 2022
Annie had een bijzonder talent. Als ze een rommelige kamer in- en uitliep, werd de kamer plotseling netjes. Zo beschrijven haar geliefden haar onvermoeibare levensstijl. Altijd was ze bezig, stipt en nauwkeurig; haar koffie dronk ze lopend.
Ze was de elfde in een gezin van 13 kinderen, met elf broers en één zus, Marianne. Kort na haar geboorte verhuisden haar ouders Louw en Aagje Post-Schenk met hun gezin van een klein huisje in Wijk 2 naar een nieuwe woning in de Arubastraat. Daar bracht ze haar jeugd door. Ze was een ondernemende meid, die in niets onderdeed voor haar broers. Ze klom net zo goed in bomen en ook zij kwam thuis met gescheurde kleren door prikkeldraad. Ze zat op de Julianaschool en later nog enkele jaren op de huishoudschool.
Rond haar vijftiende ging ze in de vis, waar ze bij Bos Diepvries opviel als een van de allersnelste visverwerksters. In de weekenden bezocht ze de Esperanza, waar al snel een vriendengroep ontstond. Eén jongen sprong eruit: de drie jaar oudere Jacob Kapitein. Ze kregen verkering en trouwden in 1978.
Ze kwamen te wonen in
een nieuwe woning op de Holkenkamp, naast de voormalige apotheek. Al snel werd het gezin verblijd met de geboorte van Meindert. Later volgden Louw, Jelle, Aagje en Gera.
Het gezin werd ook uitgebreid met een grote hoeveelheid dieren: honden, konijnen, vogels en andere dieren. In theorie zorgden de kinderen daarvoor, maar in de dagelijkse praktijk nam Annie de zorg net zo lief zelf even voor haar rekening.
Jacob werkte als vrachtwagenchauffeur voor de drankengroothandel van Brouwer. Annie had haar werk thuis en sprong in de avonden bij in Zalencentrum Het Irene. En als de kinderen dan met een vraag zaten waar Jacob geen antwoord op wist, dan liepen ze gewoon even naar Het Irene, waar ze vaak ook nog wat lekkers kregen van Annie. Regelmatig hielp ze ook in het huishouden van haar moeder, die na een heupoperatie niet alles zelf meer kon.
Annie genoot als ze op een mooie dag eropuit kon trekken met de kinderen. Dan gingen ze picknicken in het bos of een tent bouwen op de dijk. Thuis speelde ze graag mee met legobouwen. Elk jaar werd een korte of langere vakantie gevierd in Slagharen. Daarnaast waren er trips naar warme of winterse oorden, vaak met meerdere familieleden. Het waren momenten waarvan ze intens genoot, zeker toen de kleinkinderen geboren werden en het gezin snel groeide.
In 2016 kreeg ze een klap te verwerken. Bij Annie werd borstkanker geconstateerd. Vol energie begon ze aan de chemokuren, waarbij ze haar drukke manier van leven zoveel mogelijk doorzette. Pas als ik dat allemaal niet meer kan doen, gaat het niet goed met mij, zo redeneerde ze. Ze herstelde, maar kreeg twee jaar later te horen dat de kanker was uitgezaaid. Met immuuntherapie kon gelukkig een traject gestart worden dat haar hopelijk nog wat jaren zou bezorgen.
Om meer bij Annie te kunnen zijn, besloot Jacob vervroegd met pensioen te gaan. Na een jaar kreeg hij echter ook te maken met gezondheidsklachten. Artsen dachten in eerste instantie aan Parkinson, maar twee jaar later werd de diagnose PSP gesteld: een progressieve hersenziekte.
Annie had het er vooral moeilijk mee dat ze nu beperkt werd in haar zorg voor haar steeds zieker wordende man. Helemaal nadat ze in 2022 te horen kreeg dat de ziekte verder was gevorderd en de immuuntherapie nu geen effect meer had. Ze ging tot het uiterste. Er waren dagen waarop ze Jacob met haar laatste krachten zelf aankleedde, om daarna vanwege een gebrek aan energie zelf in haar pyjama te blijven zitten. Op een rollator voor het aanrecht probeerde ze zelf nog de aardappelen te schillen en vanwege benauwdheid sliep ze op de bank.
Toen duidelijk werd dat ze op korte termijn zou sterven, beleefde ze een intens zware nacht vol wanhoop en verdriet. Maar, zo getuigde ze, tegen de ochtend nam de Heer alle zorg van haar schouders. De tekst boven de rouwkaart verwoordde het met Psalm 123:
Ik hef tot U, die in de hemel zit, mijn ogen op en bid.